The Pains of Being Pure at Heart: “Niets is beter dan een maand lang suiker eten in een busje.”

Haribo maakt kinderen blij, The Pains of Being Pure at Heart horen daar ook nog bij. Na zijn snoepvoorraad exponentieel gegroeid te zien hebben, was Kip Berman, zanger en gitarist van The Pains of Being Pure at Heart klaar voor een gesprek met De Moeial. De New Yorker slaakte een zucht en stak van wal met de volgende gevleugelde woorden: “Niets is beter dan een maand lang suiker eten in een busje.”

De Moeial: Je spendeert inderdaad best wat tijd op de weg. Al tourend heb je Europa, Azië en al die andere uithoeken van de wereld gezien.
Berman: “Klopt, maar deze tour valt qua lengte eigenlijk enorm mee. We zijn nog maar vijf weken bezig. Ons jaartotaal zal inderdaad wel een pak hoger liggen, zo zijn ze onlangs zes weken lang naar Azië en Australië gegaan. Het is fijn om op al deze continenten te komen en de verschillen te ontdekken. Tegelijkertijd hebben we gemerkt dat er overal gelijkaardige ideeën en houdingen te vinden zijn die geen grenzen kennen. Mensen in Indonesië die naar onze muziek luisteren lijken enorm op mensen in Wisconsin, die naar onze muziek luisteren – er zijn dus veel overlappingen tussen mensen die, waar ook ter wereld, naar The Pains luisteren. Het is schitterend om zoveel te kunnen reizen als wij doen, want het is geen kans die de gemiddelde Amerikaan krijgt, gezien wij geografisch gezien vrij geïsoleerd leven van de rest van de wereld. Ik ben altijd al een beetje jaloers geweest op Europeanen. Hier kan je na een uur rijden al op een compleet verschillende plek zitten.”

Ervaar je het leven van reizende muzikant als uitputtend?
“Ik weet niet echt hoe ik dit kan uitleggen. Langs de ene kant zijn er uiteraard aspecten van het constante reizen die hun tol eisen op mijn lichaam, maar langs de andere kant zou ik het voor niets willen inruilen. Als ik de keuze zou krijgen tussen elke dag te gaan werken en thuiskomen of de wereld rond te reizen, zou ik absoluut niets willen veranderen. Vuil, moe of ongezond zijn, het zijn dingen die niet opwegen tegen het plezier dat ik heb aan leven.”

The tour of disaster

Wat is het meest memorabele dat jullie op deze tour al tegen zijn gekomen?
“(verrassend vreugdevol) We hebben eerlijk gezegd net een reeks rampen achter de rug gehad in Zweden! Het is best ironisch want je denkt toch altijd dat er niets slecht kan gebeuren in Zweden. Ons busje is ingebroken, een heleboel spullen is gestolen en even later ging ons busje ook kapot waardoor we met een ferry naar een verlaten Fins dorpje moesten reizen. Oh, onze computer werd later ook gestolen na een optreden, wat wel problematisch was omdat we die nodig hadden voor onze drummachine.”

Is iedereen heelhuids uit de tour of disaster gekomen?
“Al bij al viel het wel mee, hoor. Misschien werd iedereen na een maand gewoon steeds meer moe en minder waakzaam. Nu ik erover nadenk is dit misschien niet het meest aantrekkelijke verhaal dat ik had kunnen vertellen…”

“Het idee dat echte mensen echte muziek moeten maken staat me sowieso niet aan.”

Vroeger traden jullie enkel op met een drummachine. Hoe verliep de transitie van machine naar mens toen Kurt Fieldman The Pains vervoegde?
“Het was interessant, gezien we vroeger een iPod als drummer hadden. Ik vond dat eigenlijk om verschillende redenen best handig. In New York is het moeilijk om tijd en ruimte te vinden om te repeteren, ook omdat Peggy (Wang, de toetseniste van de band, nvdr.) nog een dagjob heeft. We konden daarnaast gewoon met de taxi naar optredens gaan, economisch gezien een pluspunt. Tenslotte leven we in 2012, er bestaat geen regel dat bands er vandaag hetzelfde moeten uitzien als in 1963. Dat gezegd zijnde was ik helaas enorm slecht in het programmeren van de drummachine en was het misschien ook niet zo interessant om ons rondom een iPod te zien spelen. Toen Kurt ons vervoegde veranderde dat de dynamiek van de band ten goede. Verder trok het feit dat hij een goede drummer is de nummers op verschillende manieren open en voegde hij er gevoel bij toe – niet enkel op het podium, maar ook in de opnamestudio. Ik ben enorm blij dat we de iPod hebben vervangen door Kurt – mijn programmeringsvaardigheden laten te wensen over.”

De enige band die ik ooit een drummachine zag gebruiken, was geloof ik The Jerk-Offs/Fistful of Assholes in Nick and Norah’s Infinite Playlist. Echt succesvol leek het niet te lopen.
“Er zijn gelukkig wel enkele bands die geen problemen ondervinden aan drummachines. The XX doen het duidelijk goed met hun drumpads. Tegenwoordig gebruiken we naast een echt drumstel soms ook elektronische drums, wat een interessant effect geeft. Het idee dat echte mensen echte muziek moeten maken staat me sowieso niet aan.”

De feestdagen komen eraan. Zullen jullie dan nog steeds in Europa zijn?
“Nee, tegen eind november zullen we opnieuw in de Verenigde Staten zijn, net op tijd voor Kerstmis en het bizarre Amerikaanse feest van Thanksgiving, dat eigenlijk beter is dan Kerstmis.”

Omwille van de kalkoen?
“Precies, en omwille van alle taarten. (giechelt) Het eten is gewoonweg heerlijk. Het zal deugd doen om onze ouders terug te zien na zo lang in het buitenland te hebben gezeten. Ik denk dat het gemakkelijk is om de voeling met de realiteit te verliezen als je te veel tijd in een busje met je vrienden spendeert zonder te weten welke dag van de maand het is. Het is belangrijk om te onthouden dat er daarbuiten nog een echte wereld is, eentje met kalkoen en taarten.”

TPOBPAH en Alicia Silverstone: een droomhuwelijk

Gisteren gaven jullie ons de primeur van een nieuw nummer. Gebeurt het proces van songschrijven bij jullie tijdens het touren of lag de nieuwe plaat voor de tour al ergens te pronken?
“Was dat maar zo! Schrijven tijdens een tour is erg moeilijk, we willen ons dan vooral focussen op de optredens. We hebben inderdaad al een boel nieuwe nummers geschreven. Het moeilijke aan een nieuwe plaat maken is echter nooit het schrijven, maar het selecteren van nummers. Een belangrijk deel van muzikant te zijn is beseffen dat 75 procent van de dingen die je doet verschrikkelijk zijn. Veel mensen denken dat we goed zijn in songschrijven, maar niets is minder waar (lacht). Het zit zo: we schrijven heel veel en enkel de betere dingen zien die uiteindelijk het daglicht.”

Je zei ooit over jullie eerste plaat dat elk nummer hetzelfde klinkt. Heb je datzelfde gevoel ook bij Belong, jullie tweede plaat?
“Dat was een van de dingen waar we kritiek op kregen, namelijk dat al onze nummers gelijkaardig klinken. Om eerlijk te zijn hou ik van bands die een eigen esthetiek hebben en daar niet te veel van wijken. Wat ik verlang van een band is niet dat ze elk mogelijk genre kunnen beheersen of dat ze tonen hoe getalenteerd ze wel niet zijn.”

Of bands die ‘volwassen worden’?
“Ja, die term haat ik ook. Er is natuurlijk een dunne lijn, maar ik heb het gevoel dat je die kritiek evengoed zou kunnen hebben op The Ramones of The Jesus and The Mary Chain. Niet op een slechte manier, want ze hadden een duidelijke esthetiek en daarbinnen was er enorm veel variatie. Ze wisten wat ze wilden doen en probeerden niet te tonen dat ze welke band dan ook konden zijn. Er is geen nood aan een one-size fits all band voor elke gelegenheid.”

Hoewel Belong duidelijk een andere plaat is, wekt jullie complete oeuvre eenzelfde, nostalgisch gevoel op. Onlangs had ik na het luisteren naar Heaven’s gonna happen now de onstilbare drang om Clueless op te zetten, een film waar jullie eigenlijk zonder problemen de soundtrack voor bezorgd zouden kunnen hebben…
(snel) “Ik hou van die film!”

Heb je een favoriete scène?
(denkt diep na) “Die waarin de pothead zijn waterpijpen doneert aan een goed doel. Ik hou ervan hoe de film een knappe hedendaagse bewerking is van een roman van Jane Austen. Voor hetzelfde geld zou je nooit kunnen raden dat de film in feite gebaseerd is op een klassiek literair werk en werd omgezet naar het Californië van de jaren ’90, maar het werkt op de een of andere manier. In tegenstelling tot de film over Romeo en Julia van dezelfde periode is Clueless allesbehalve zwaar – integendeel, het is een charmante en innemende film.”

Zonder te impliceren dat je leven op de een of andere manier lijkt op tienerdrama, zou je muziek wel perfect passen bij zo’n film of serie. Beschouw je je muziek en het gevoel ervan als een soundtrack van je eigen leven?
“Het is waarschijnlijk wel gelijkaardig, hoor. Al ben ik jammer genoeg een beetje ouder dan de personages in tienerdrama’s. Uiteindelijk is onze muziek wel een soundtrack van mijn leven, omdat ik het schrijf vanuit mijn eigen ervaringen. Het is niet zo dat ik films van John Hughes bekijk en dan begin te schrijven over wat er de personages in Sixteen Candles is overkomen. De nummers gaan gewoon over dingen die ik heb gevoeld, meegemaakt en over mensen die ik heb gekend.”

Acterende alter ego’s

Hoe zou het concept voor een serie over The Pains of Being Pure at Heart er uit zien?
“Iemand zei me dat YACHT ooit een mini-serie heeft gemaakt over een band die altijd het voorprogramma verzorgt en hun avonturen. (denkt diep na) Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe een serie over The Pains er zou uitzien. Ik betwijfel of er een goed idee zit in een serie over een New Yorkse band die op tour gaat. Het zou na een tijdje nogal saai worden om ons boeken te zien lezen en onze e-mails te zien checken. Het is ook zo dat ik buiten songschrijven niet echt andere dingen kan – en ik ben niet eens zeker of ik hier zo goed in ben. Ik ga niet plots komen opzetten met een kledinglijn of eigen film. Ik weet hoe ik een gitaar moet vastnemen en een nummer moet schrijven, daarnaast bestaan mijn talenten bijna uitsluitend uit snoepjes eten en te veel koffie drinken.” (giechelt)

Welke acteur zou de rol van Kip Berman op zich mogen nemen?
“Iemand die veel knapper is dan ikzelf (lacht). Joaquin Phoenix, bijvoorbeeld.”

Voor of tijdens zijn baardfase?
“Ik zou misschien wel zo’n baard kunnen laten groeien, al betwijfel ik of ik er goed mee zou staan.”

Heb je een idee over welke acteurs bij je bandleden zouden passen?
“Ik denk dat zij daar beter zelf over kunnen oordelen, al zou het wel een interessante casting zijn. Voor de videoclip van The Body moesten enkele achtjarigen ons spelen, maar dat was veel gemakkelijker omdat kinderen er toch ongeveer hetzelfde uitzien. We zetten een bril op eentje en plots leek hij als twee druppels water op Alex (Naidus, de bassist van de band, nvdr.). Die videoclip was enorm leuk om te doen.”

Het concept was wel een beetje triestig, niet?
“Klopt, maar dat is het leven ook… (proest het uit) Het verhaal achter het nummer is vrij triestig omdat het gaat over hoe alles steeds mondainer en saaier wordt naarmate je opgroeit, maar uiteindelijk strookt het niet echt met ons eigen leven. We zijn oud, maar we kunnen nog altijd muziek spelen, plezier hebben en snoep eten. Eigenlijk zijn we dus helemaal geen depressieve volwassenen met een nostalgische drang naar een onschuldiger leven, al is dat wel waar de videoclip over gaat.”

Wat heb je nog nooit gedeeld tijdens een interview?
“Goh, ik heb eigenlijk niet zoveel duistere geheimen; als ik er al heb. Het vreemdste aan onze band is misschien dat niemand van ons tatoeages heeft. Zeker de dag van vandaag lijkt het alsof iedereen wel minstens één tatoeage heeft. Al bij al ben ik blij dat ik gespaard ben gebleven van gênante tatoeages. Ik zou er ook nooit een laten zetten omwille van het feit dat ik in een band zit of zo. Ik denk dat het belangrijker is om natuurlijk te blijven en de persoon te worden die je sowieso zou zijn. Ik ben er enorm dankbaar voor dat ik muziek mag maken. De nood om een kostuum te dragen terwijl ik dat doe, heb ik niet.”