Authentiek, dat moet men zijn. Van uw slaapkamerinterieur tot uw favoriete politicus of politica (laten we politiek correct blijven); als de authenticiteit er niet van afspat als van de gescheurde broekspijp van een Levi’s jeans is het de moeite niet waard. Gelukkig hebben ook onze politieke tenoren dit begrepen. Hilde Crevits bevestigde het onlangs nog naar aanleiding van haar onverwachtse populariteit. Waarom Hilde? Omdat de no-nonsense stijl in de smaak is bij het kiespubliek!
Ondanks dat het Vlaams Blok al even geen factor van belang meer is binnen het Belgische politieke landschap, blijkt de politieke succesformule boven de taalgrens onveranderd: “Wij zeggen wat u denkt.” Recht voor de raap, zeggen waar het op staat. Het blijft de beste manier om zichzelf het imago van de in frietvet gerolde volksmens aan te meten. Politiek verpakt als moed. Uiteraard is het al lang niet meer exclusief het Vlaams Blok dat furore maakt met deze onvervaarde attitude. Over het hele politieke spectrum, van de N-VA tot Groen, en van internetfora tot de zogenaamde intellectuele en sociale elite, iedereen zegt tegenwoordig, godzijdank, waar het op staat.
Zeggen waar het op staat, dat valt natuurlijk wel te bekijken vanuit ieders eigen perspectief. Rechts zet zich dapper af tegen de politiek correcte censuur, aan linkerkant heerst er eerder een sfeer van zelfcensuur en verloochening, excuseer, een sfeer van het benoemen van ‘harde waarheden’ waar we te lang ‘blind’ voor geweest zijn. De bekering van Saul is tegenwoordig eerder een massa-evenement. Halleluja! Niet iedereen hoeft individueel door die woestijn. Als archetype kan Luckas Vander Taelen als Paulus van dienst opdraven. Nu deze dappere ziel ons heeft doen inzien dat integratie voornamelijk een zaak is van verantwoordelijkheid, kunnen we eindelijk met dat geknuffel kappen. In België in het jaar 2012 heeft de multiculturele samenleving afgedaan, en geen moment te vroeg. Van Sharia4Belgium tot seksisme aan Anneesens, iedereen is het er roerend over eens, dit kan niet getolereerd worden.
Eer men ons een gebrek aan verbeelding verwijt, GAS-boete staat wel degelijke voor Gemeentelijke Administratieve Sanctie-boete. Zo’n geweldige tautologie, daar kan u toch ook niet aan weerstaan? Trouwens, zij die niet binnen het discours vallen, vallen ook niet binnen de gemeenschap. Het draait allemaal rond verantwoordelijkheid. Goed, verantwoordelijkheid van de ander, maar dat is ook een vorm van verantwoordelijkheid. De eigen verantwoordelijkheid hoeft gelukkig niet verder dan het tuintje (een biologische moestuin, wat dacht u?) te reiken. De nieuwe zakelijkheid met het aura van een oude boertigheid. Als ik de schuld op de migranten wil steken, is dat toch mijn godverdomse recht. Ik kleed het wel in met wat vrouwvriendelijke opmerkingen over de vrouwonvriendelijke Islam.
Schelden doet echter geen pijn, en als de voorbije zomer ons één ding geleerd heeft, is het dat sociaal ongewenst gedrag te corrigeren valt met een fikse boete. Na harde taal komt nu eindelijk ook het harde optreden. Als de cultural turn ons iets geschonken heeft, is het wel de mogelijkheid om ieders gedrag als – via repressie – corrigeerbaar te achten. Rechts heeft over de maakbare samenleving gelukkig zijn gêne al een tijdje verloren. Gewoon niet met de slappe pols, dat is de boodschap. Al moet men uiteraard de ogen blijven open houden. Milquet had naar aanleiding van onze bebaarde Islamstrijders van Sharia4Belgium ei zo na het Taal Actie Komitee verboden. Het zou nogal een zicht geweest zijn. Bijna het Poulidor-complex van onze Vlaamse vrienden gerechtvaardigd.
Ook in de strijd tegen de politiek correcte verdrukking gaat het de goede kant op. De leden van deze elite denken wel twee keer na voor ze zich kenbaar maken. De repressie blijft echter aanwezig, al is hij even onzichtbaar als die paljas die mijn commentaren op HLN.be wist. Gelukkig zijn er ook nog enkele publieke figuren met een fikse dosis moed en ja, kloten aan hun lijf. De voorbije maand werd de politiek correcte ballon zo zorgvuldig doorprikt door barones Mia Doornaert. Deze weet dat de strijd nog verre van gewonnen is, en in haar oproep tot een terugkeer van het feminisme wist ze het politiek correcte establishment – waaronder de maakster van de documentaire Femme de la rue – terecht te wijzen. Mia weet immers wat het probleem in België is. Te veel hijabs, te weinig Dolle Mina’s. Het kan verkeren, de barones schouder aan schouder met een beweging die naast het feminisme ook getekend werd door de klassenstrijd. Mia weet gelukkig dat de ware triomf van het feminisme in het Westen niet de gelijkwaardigheid van de vrouw was, maar keuzevrijheid in haar klerenkast. Dat, en ons godverdomse recht om te zeggen wat men denkt. U weet wel.
De barones toonde zich een connaisseur van het Belgisch buikgevoel. Onze lokale traditie om een kat een kat te noemen gaat niet goed samen met het overgenuanceerde gejank van de politiek correcte Islam-knuffelaars die blind blijven voor de mislukking van het multiculturele model. Het gebruik van de terminologie ‘politiek correct’ door Mia Doornaert is hier niet toevallig. Politieke correctheid staat al jaar en dag geboekstaafd als de houding van de zeloot. Ironie wil dat de feministen zelf met ‘politieke correctheid’ zijn afgekomen. Seksisten en feministen, een strijd? Mia maakt het ons wel moeilijk. Laten we hopen dat er iemand hier op strenge toon met klare taal een onderscheid weet te trekken. Nuance, dat is voor hippies en mietjes.
0 Comment