Deze bizarre en psychedelische prent is de eerste langspeelfilm van de regisseur David Russo, die een creatieve explosie in zijn hoofd overleefd heeft. Eindresultaat: The Immaculate Conception of Little Dizzle (2009; in het Nederlands: De Onbevlekte Ontvangenis van het Dingetje), een opmerkelijke titel die een speciale lading belooft te dekken. Dat bleek dan ook het geval: al heeft de verhaallijn zelf weinig om het lijf, amuseren doet het zeker, overgoten in een hallucinant spektakel en absurde logica.
Het verhaal begint met de jonge Dory ‘Datameister’ (Marshall Allman, bekend uit True Blood en Prison Break), die zichzelf wekelijks een nieuwe religie toemeet als de oude versleten is. Na ontslag van zijn goedbetaalde maar rotvervelende job als data invoerder, is hij verplicht om een tijdelijke baan als nachtconciërge te aanvaarden in een bizar marktonderzoekbedrijf, samen met zijn minstens even excentrieke collega’s (onder andere Vince Vieluf die meespeelde in de klassieker An American Werewolf in Paris en Tania Raymonde uit Lost). Algauw vinden ze de experimentele ‘altijd ovenverse’, chemisch bewerkte koekjes die het bedrijf ontwikkelt. De bizarre neveneffecten van de erg verslavende lekkernij worden al snel duidelijk: Hallucinaties, buikkrampen en stemmingswisselingen. De waanzin wordt nog waanzinniger wanneer één van hen rectaal bevalt van een fluorescerende blauwe vis, die blijkbaar direct het ongrijpbare mannelijke moedergevoel aanspreekt.
De film verdient alleszins een vermelding voor het onorthodoxe denken waaruit de plot ontsproten is en de grappige, bizarre dialogen en gedachtespinsels die vaak genoeg de revue passeren. Zo wordt er een nieuwe kledinglijn voor daklozen ontworpen en de christelijke naastenliefde uitgedrukt door het vernietigen van mobiele telefoons. Het spelen met beeld en montage levert meer dan eens grappige, dreamlike filmfragmenten op, zoals de seksscènes waarin de censorbalkjes hun eigen leven gaan leiden of de verdwaalde scènes die de kijker meesleuren in de verwarde toestand van de personages.
Neveneffect van de simpele verhaallijn en de losse side track scènes is de vage impressie die de film achterlaat, alsof Russo niet goed leek te weten waar hij precies naartoe wou. Enkele van de scènes inwisselen voor meer diepgang voor plot en personages, zou niet erg geweest zijn. Zo laat het einde van de film ook een beetje op je honger zitten, maar misschien is dat net de bedoeling. In ieder geval is dit een beloftevolle productie die van Russo (die al enkele kortfilms op zijn palmares heeft, bijvoorbeeld I am (Not) Van Gogh uit 2005) een regisseur maakt om in de gaten te houden.
0 Comment