Dinsdag stond in het KultuurKaffee de derde voorronde van de Rockrace 2012 op het programma. Onze verslaggever, gewapend met pen, papier en zakhorloge, was ter plaatse.
Door Piet Van de Velde
Suburban Sun
Aegis is dood, lang leve de nieuwe Aegis/Suburban Sun! … of toch niet, want enkel de naam is iets moderner geworden. Nou ja, modern, de groepsnaam heeft wel iets 1997 tegenover het typische 1993 van hun vorige naam. Uiteindelijk blijft het een slechte groepsnaam, die je eerder associeert met een B-film van Kevin Costner dan een rockgroep. Voor wie nu al lichtjes geïrriteerd wordt over mijn kleine uitwijding over mijn persoonlijke appreciatie van hun groepsnaam: dikke pech, wan veel meer valt er niet over te zeggen. Suburban Sun deed het noch goed, noch slecht. Ze maken nog identiek dezelfde soort muziek als onder hun vorige noemer. Daardoor konden sommige songs rekenen op wat instemmend hoofdgeknik, maar werden andere songs onthaald door het veelvuldig bekijken en herbekijken van het zakhorloge. De hele opbouw kon ook nooit echt boeien, wat wel opvallend is voor een band met ervaring in de rockscene. Sympathiek geprobeerd, maar helaas is de jury een pak minder sympathiek.
The Vaneuvilles
Oké, het vermoeden is bevestigd: Filip Joos heeft officieel een Inglieesj Akadamie opgericht. Overigens heeft de zanger waarschijnlijk een mazterklass genomen in het anaal geconstipeerd zingen. Het kan toch niet zijn dat bands twee weken op rij, anno 2012, enkel het spuuglelijke Flemingish machtig zijn? Maak dan liever instrumentale muziek. Voor wie mij niet gelooft: vertroetel jezelf op Vi.be bijvoorbeeld met hun kleuterrijmpje In the air. Of u kan zich de moeite besparen en de volgende regels lezen: (enter de meeste saaie gitaarpartij sinds de uitvinding van respectievelijk de E/A/D/G/B/E-snaar) “the world is free/and so are we/so we found a whole new beat” (het kan ook be zijn, maar dat maakt het compleet belachelijk). De groep probeerde ook hun fouten te camoufleren door gewoon extreem luid te spelen. Neem notie jongens, jullie fouten klinken dan nog gewoon nog luider en jullie muziek klinkt dan nog afschuwelijker. Uiteindelijk hebben we niets tegen eenvoudige teksten en luide gitaren. De punkband The Adverts zong profetisch in One chord wonders over deze band: “we don’t like you – go away/ come back when you’ve learned to play.”
Franklin Barefoot
Eindelijk muziek gevonden, die een pak beter past onder de laatste trailer van Mad Men dan trollenkoningin Selah Sue. De gitaar danst opgewekt op en neer op het ritme van een dronken blueswolk. De drum klonk misschien braafjes, maar het paste binnen het genre. De stem van de zanger was een bron van verbazing. Ten eerste, zijn stem klinkt New Orleans-esque zwart, maar zijn danspasjes bewezen zijn Kaukasische afkomst. Ten tweede, hij kon het volhouden van de eerste tot de laatste noot, maar de band bewees hem af en toe wel een dienst door intermezzo’s in te lassen die denken aan de laatste plaat van Man Man. Ten derde, helaas hield de zanger vol dat hij ook buiten het zingen van melodietjes de broer was van Samuel L. Jackson (iets wat iedereen wel eens denkt) en daarom de bindteksten beter kan overlaten aan de andere groepsleden. Ook bleef het heel de set lang wachten op een volwaardige song. Dus is er nog voldoende werk voor ze met opgeheven hoofd aan de volgende ronde beginnen.
Winnaar: Franklin Barefoot
Plaats: KultuurKaffee, 13 maart 2012
0 Comment