Bittere, dieptreurige ellende

Bij tijd van schrijven werd bekendgemaakt dat de VUB de 23 sans-papiers, die verbleven in de voormalige Vesalius-lokalen, nog tot 1 juli onderdak zal verlenen. Ze moeten hun huidige verblijfplaats onder de koten op de Schoofslaan nog steeds verlaten vanwege een geplande renovatie, maar ze kunnen vanaf 1 maart terecht in Triomflaan 36, een ander VUB-gebouw enkele deuren verder. Hierbij is ook het rampscenario van de baan dat de hongerstakende actievoerders in hun precaire fysieke toestand op straat zouden belanden.

Niet dat ze het voor deze tweede onderdakcrisis – de VUB besloot de groep op te vangen nadat ze uit hun vorige verblijfplaats gezet waren en gedwongen waren te kamperen op het Elsense Fernand Cocq-plein – gemakkelijk hadden. Ook de nu al ruim 50 dagen durende hongerstaking eist haar tol. Dit werd op de persconferentie van 28 februari nogmaals duidelijk. Bij het begin van de conferentie wachtten de ambulanciers buiten op politiebegeleiding om het gebouw te betreden. Het is niemand duidelijk waarom de politie-escorte nodig is, het ambulancepersoneel wist dit zelf ook niet op te helderen. Toen de politie eenmaal gearriveerd was, betraden zij en de verplegers het gebouw en werd de zieke hongerstaker op de brancard afgevoerd. Het was overigens niet de eerste keer dat men een beroep moest doen op medische hulp. Dan is het des te pijnlijker dat de hongerstaking weinig weerklank vindt in de media. Een markant gerucht was zelfs dat een journalist verklaard zou hebben, tegenover een lid van het steuncomité, dat de media pas aandacht zouden geven aan de hongerstaking bij het sneuvelen van het record… of een hongerstaker.

Ook in het kamp van de politieke verantwoordelijken bleef het angstvallig stil. Als de VUB geen andere woonplaats voorzien had, waren de 23 zonder pardon op straat beland. De regels omtrent de opvang van illegale immigranten zijn zodanig dat niet iedereen zomaar recht heeft op onderdak. De VUB-sans-papiers hebben dan ook geen recht op enige vorm van opvang.

Het is belangrijk om het onderscheid te maken tussen een asielzoeker en een sans-papier. De eerste hebben, naargelang de voortgang van hun bureaucratische procedureslag, recht op opvang. Maar wanneer men eenmaal uitgeprocedeerd is en niet manu militari gedeporteerd wordt, vervalt dit recht en belandt men volledig in de clandestiene sfeer. Een sans-papier is volledig aangewezen op een arbeidscontract om legaal in het land te mogen verblijven. Wie in het bezit is van een contract, krijgt een verblijfsvergunning die om de zoveel tijd verlengd wordt, mits men nog steeds een contract kan voorleggen. De beste oplossing uit de koker van het staatssecretariaat, was de sans-papiers te verwijzen naar de daklozenopvang. Het mag voor iedereen duidelijk zijn dat dit voor mensen die dusdanig verzwakt zijn door de hongerstaking, geen humane optie is.

De VUB-administratie heeft nogmaals de wens geuit dat de hongerstaking wordt stopgezet. De actievoerders zien de staking echter als hun laatste mogelijkheid om druk uit te oefenen op de politiek. Door de hongerstaking hopen de sans-papiers een verblijfsvergunning en een werkvergunning voor één jaar, een zogenaamde C-kaart, te bekomen. Momenteel moet een sans-papier het vaak doen met een B-kaart, wat op de persconferentie omschreven werd als een ‘slavernijkaart’. De B-kaart creëert een grote afhankelijkheid van de werkgever, die het contract constant moet verlengen. Dit maakt de toekomst, ook met arbeidskaart, zeer onzeker. Het is dus onwaarschijnlijk dat de sans-papiers aan deze wens van de VUB gehoor zullen geven. Zoals père Daniel (woordvoerder van de sans-papiers op de persconferentie) het verwoordde: “We moeten ons vooral afvragen wat de aanleiding is van zo’n drastische actie.” Er wordt wel gezegd dat hongerstaken een oneerlijk drukkingsmiddel is, maar dit werd door hem alvast grondig betwist. “Er is vooral moed en wanhoop nodig om tot hongerstaking over te gaan. Dit is een schreeuw van mensen die hier al jaren leven en werken om een menswaardige behandeling.”

(kp, sr)

Bekijk hier de fotoreportage van Sarah Hamdi, die ook op de persconferentie van 28 februari aanwezig was.

0 Comment