Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block kreeg dit jaar wel een heel speciale Valentijnsverrassing gepresenteerd aan haar kantoor. Een aantal vertegenwoordigers van de talrijke sans-papiers in België vroegen haar aandacht voor de nog altijd aanslepende problemen binnen de regularisatie van migranten. “Wordt u onze Sainte Régule?”
Terwijl enkele woordvoerders, gewapend met dossiers van mensen zonder papieren naar binnen gingen om de vertegenwoordiger van De Block te woord te staan, gaven voor de ingang een drietal sans-papiers een getuigenis van hun situatie. De sans-papiers die opgevangen worden op de VUB waren niet aanwezig: zij zijn momenteel al ruim een maand in hongerstaking uit protest tegen de manier waarop ze behandeld worden. Geen slechte wil, maar fysieke onmogelijkheid. Getuige de ambulances die aan de Schoofslaan geregeld het ergste proberen te voorkomen, maar steevast stuiten op een njet van de hongerstakers: je kunt immers niet een béétje hongerstaken.
Dat die situatie verre van optimaal is, mag gesteld worden. De sans-papiers in België krijgen te maken met lange behandeltijden van dossiers en een onduidelijke wetgeving. Velen wachten nog steeds op uitsluitsel na de grootscheepse regularisatiecampagne uit 2009 omdat er geen duidelijk beslissingskader is. Tijdens dit lange wachten op papieren dan wel uitzetting, hebben deze mensen vrijwel geen rechten. Eén van de actievoerders merkte het volgende op: “Sans-papiers hebben geen rechten maar moeten wel belastingen betalen.”
“Heeft de regering misschien baat bij onze situatie? Zonder papieren zijn we immers gemakkelijk uit te buiten.”
Bovendien zijn mensen zonder papieren voor hun verblijf honderd procent afhankelijk van een arbeidscontract. Wie in het bezit is van een contract, krijgt een verblijfsvergunning die om de zoveel tijd verlengd wordt, mits men nog steeds een contract kan voorleggen. Dit leidt tot een moderne vorm van uitbuiting omdat men elk contract, onder welke arbeidsomstandigheden en tegen welk loon dan ook, zal accepteren om de verblijfsvergunning maar niet kwijt te raken. Men vroeg zich dan ook hardop af: “Heeft de regering misschien baat bij onze situatie? Zonder papieren zijn we immers gemakkelijk uit te buiten.”
Er volgden nog enkele schrijnende oproepen van onder meer één man, die perfect tweetalig was en zeer bereidwillig was om te werken. Elke dag wachtte hij op de brief waarin hij een antwoord zou krijgen, na nu al jarenlang in België te wonen. Inmiddels had stress zijn lichamelijke tol geëist: hij wachtte op een operatie om een chronische, stressgerelateerde ziekte te verhelpen. Men zou een cynische, pessimistische man verwachten, maar toch was hij optimistisch en hoopte hij nog steeds op verbetering.
Het gesprek met de woordvoerder van staatssecretaris De Block mocht helaas niet veel baten: de vertegenwoordigers van de sans-papiers werden doorgestuurd naar het de Dienst Vreemdelingenzaken, dat in feite enkel een administratief orgaan is.
Sainte Régule is dus vooralsnog niet langsgekomen op de dag van Sint-Valentijn. De sans-papiers blijven alleszins hoopvol.
0 Comment