In een poging om de gestereotypeerde laissez-fairehouding van de gemiddelde Brusselse student tegen te spreken zocht en vond de Moeial op onze campus geresideerde en boeiende bands, actief in het hele land en ver daarbuiten. Ziehier Dalai Lama Renaissance, muziek gekneed en gebracht door een trio dat de grenzen aftast van de muzikale kunst en inspiratie put uit elk mogelijke bron op de deze aardbol.
Door Paola Verhaert
d.M.: First things first: waarom hebben jullie gekozen voor de naam Dalai Lama Renaissance?
Matteo Schuer: Dat is eigenlijk mijn verantwoordelijkheid. De term gaat over de leuke interactie tussen twee delen: renaissance is het kenmerk van de westerse cultuur en Dalai Lama is oosters. Renaissance betekent wedergeboorte, wat ook het hoofdkenmerk is van de Dalai Lama-cultuur. Dalai Lama Renaissance is een wedergeboorte, maar in essentie blijft het dezelfde persoon, net zoals bij de band die ook meerdere ontwikkelingen heeft doormaakt, maar wie luistert hoort wel dat het nog steeds dezelfde band is. Het is de wisselwerking tussen beide betekenissen die ons interesseerde. Dalai Lama Renaissance steekt alles in één term. Het is ook leuk om een beetje die claim te maken. De renaissance probeerde alle kunsttakken te verenigen, wat wij ook proberen met onze muziek. We proberen alleszins in die richting te evolueren zodat we niet enkel muziek maken, maar ook proberen te kijken naar hoe je muziek inbrengt, waar muziek wordt gespeeld en welke invloed het heeft op de mensen. Zo proberen we ons op verschillende kunsttakken te richten en ons niet te beperken tot enkel muziek, maar uit te breiden naar bijvoorbeeld videokunst.
Jullie proberen de muziek als een allesomvattend geheel te bekijken. Hoe heeft zich dat al vertaald?
Matteo: Door vooral te denken aan en bezig zijn met het visuele. Het is ook niet voor niets dat we eerder een hoesje (afbeelding) hadden dan een bandnaam. We zijn zelf echt bezig met kleuren door bijvoorbeeld verschillende lampen op te zetten in onze muziekruimte. In de sfeer van dat licht beginnen we dan te werken.
Dat gebeurt dan in de studio. Jullie hebben nog niet veel optredens achter de kiezen, toch?
Jergan Callebaut: Vroeger deden we wel mee aan wedstrijden, maar dat dateert van tijden pre-Dalai Lama Renaissance. Als Dalai Lama Renaissance zijn we eigenlijk nog maar een jaar bezig.
Matteo: Daarvoor hebben we al gespeeld, maar toen hadden we vrij veel oosterse invloeden in onze muziek, Dandy Warhols-oriëntaals. In het geheel zit de oude klank wel nog verwerkt.
Het gros van jullie publiek heeft jullie leren kennen via eigen mixtapes. Hoe belangrijk zijn die voor jullie?
Jergan: Toch wel heel belangrijk. De mixtapes vormen een deel van ons algemeen ding, om de muziek waarnaar we luisteren te delen.
Matteo: Het is ook ons visitekaartje. Niet alleen voor het publiek, maar ook voor medeartiesten met wie we misschien in de toekomst een podium kunnen delen of die tips kunnen geven voor bepaalde venues. Het is een manier om ook met artiesten contact te leggen. Zo vragen we altijd toestemming om iemands muziek te gebruiken in een mixtape.
Tom Van Roy: Dat idee is er eigenlijk gekomen toen we voor het eerst contact hebben gelegd met ons grootste idool, TRS-80.
Jergan: Als we één tip mogen meegeven, is het deze band wel.
Matteo: TRS-80 had eigenlijk geen directe invloed, het heeft meer betrekking op zijn aandacht voor muziek. Zijn oog voor detail is uniek.
Tom: De bands op de mixtapes zijn ook onze inspiratiebronnen.
Matteo: Die dingen kunnen ook andere mensen inspireren. Het is begonnen als logboek om de tracks bij te houden die we naar elkaar doorstuurden, die belangrijk waren voor ons of waarmee we misschien iets zouden doen. En dan is dat zich gaan vertalen in die site. Het is beter gestructureerd en geëvolueerd naar iets dat mooi en toegankelijk is, zodat ook andere mensen er iets aan hebben. Jergan: Maar vooral belangrijk is dat het nog altijd de sfeer blijft behouden van de blog die minder dan 5000 views kreeg. Zo proberen we ook wat promotie te maken voor nu nog onbekende muziek.
In tegenstelling tot andere bands hebben jullie besloten om je vooral te focussen op studiowerk vooraleer het podium te betreden. Was dit een bewuste keuze?
Jergan: Voor mij alleszins wel, het kan wel zijn dat ik hen op dat vlak wat heb gepusht. (lacht)
Tom: Ik heb dat gevoel ergens wel, maar ik vind het zeker niet erg, want op deze manier slaan we misschien stappen over die we niet noodzakelijk moesten zetten. We missen dan weer wel wat live-ervaring.
Matteo: Je omzeilt ook wel een heleboel beperkingen die je hebt als je live speelt, omdat je tijdens het proces in de studio nog een beetje afstand kunt bewaren. Je kunt iets opnemen, luisteren en aanpassingen maken.
Jergan: Ik vind het toch gemakkelijk om beide echt gescheiden te houden. Ik wil niet dat het ene het andere beïnvloedt, het zijn twee aparte dingen. Al is de basis wel dezelfde.
Matteo: Het is zoals bij Radiohead, die live ook iets compleet anders kunnen brengen dan op plaat. Jergan: We vinden het toch belangrijk om het interessant te houden voor de luisteraar die de liedjes al kent. Het visuele aspect is ook iets dat live van belang is.
Wat heeft de tijd in de studio opgeleverd? Wat kunnen we nu verwachten?
Jergan: Eerst zal de EP uitkomen. Dat zijn twee liedjes van de vroege periode die herwerkt zijn met de nieuwe sound en één liedje dat heel recent is. Daarbovenop zullen er drie remixes op te vinden zijn. De EP zou een kleine en toegankelijke introductie moeten worden. Het album is ook al zo goed als klaar, waar dan weer tien liedjes op staan. De EP (uitsluitend op vinyl, nvdr.) wordt op 20 februari gereleased.
Wat de muziek zelf betreft worden jullie geregeld gelinkt aan bands zoals Mount Kimbie en James Blake. Hoe gaan jullie om met deze vergelijkingen? Beschouwen jullie jezelf als kinderen van deze generatie?
Jergan: Ik ga er niet echt positief mee om, hoewel ik er wel door beïnvloed ben. De invloed kan er zijn, maar we maken toch duidelijk iets anders. Ik wil niet in het rijtje staan van opvolgers. We zijn er inderdaad mee opgegroeid, maar we zijn geen navolgers. We gaan ook uit die invloeden treden, een evolutie die we nu al opmerken. Je voelt het ook gewoon, de post-dubstepscene is voorbij, dus waarom zouden wij ons hieraan vasthouden?
0 Comment