Mister Heavenly: “Ondanks al de plannen hoeft het niet bij één plaat te stoppen”

Door Piet Van de Velde

27 en geen kat meer, dat was het aantal bezoekers dat in de Charlatan opdaagde voor Mister Heavenly. Geen bijster groot aantal aanwezigen, maar hoeveel waren er aanwezig op het Laatste Avondmaal? Hoeveel waren er bij de dood van Caesar? We waren er niet bij, maar de chronieken spreken ook niet van een massale belangstelling. Wie wel aanwezig bleek te zijn, was Michael Cera. De acteur, bekend van films als Juno & Adventureland, steekt geregeld een handje toe als bassist. De andere leden van Mister Heavenly zijn wel rasmuzikanten: Nick Thoburn (The Unicorns & Islands) neemt de gitaar en zang voor zijn rekening, Honus Honus (Man Man) bespeelt het keyboard en zingt, ten slotte is er ook Joe The Plummer (The Shins/Modest Mouse) op drums.

d.M.: Muzikaal lijken jullie wel bij elkaar te horen, maar hoe werd de gedachtenoefening realiteit?

Honus: “Een vriend gaf mij eens een CD van The Unicorns (Nick Thorburns eerste groep). Hij zei: “Dat klinkt wel zoals jij muziek maakt.” Ik ben Nick, dan jaren later, in Los Angeles tegen het lijf gelopen en we hadden een interessant gesprek over leder. We zijn uiteindelijk in een SM-club beland, waar we dan een zeer interessante tijd hebben beleefd. Het is onze liefde voor leder die ons als groep heeft gevormd. Daarom coveren we ook Look good in leather van Cody Chessnutt.”

Zowel Nick als Honus zijn de songschrijvers van de groep. Gaf dat geen aanleiding tot conflicten?

Honus: “Het ging veel vlotter dan verwacht. Initieel hadden we het idee om slechts een zeven inch uit te brengen. Echter, na een week hadden we al pakweg acht songs. Ik was er echt van geschrokken.”
Thorburn: “Normaal gezien zouden we afwisselend eens achter de drums kruipen, maar omdat het zo vlot ging hebben we dus maar naar Joe gebeld om mee te komen spelen. Hij kan nu niet mee op deze Europese tour, omdat Modest Mouse een plaat gaat uitbrengen.”

Komen er nog platen van Mister Heavenly of stopt het na deze plaat?

Thorburn: “Er komt een nieuwe plaat uit van Islands in 2012. Het zal een rustiger plaat worden. Ik ben naar Los Angeles verhuisd en ben achter een piano gekropen. We zullen eerst met de plaat op tournee gaan doorheen Amerika en vervolgens, tegen april, hopen we terug te keren naar Europa. Ondanks al de plannen hoeft Mister Heavenly niet bij één plaat te stoppen.”
Honus: “Neen, want we zijn nu al drie keer in The States op tour geweest. We zijn nu bezig aan onze Europese tour en nog steeds amuseren we ons rot. Zolang het maar fijn blijft. De rest zal wel volgen. Ik denk dat ook ons label Subpop dat ziet zitten.”

Hoe komt het dat jij, Michael, hier in Gent bent?

Michael Cera: “Ik had gewoon tijd. (stilte) Neen, het is fijn om met hen te touren. Ik heb een tour meegedaan in The States en ik heb het nu persoonlijk ook weer wat rustiger.”

Geen Arrested Development-plannen dan?

Cera: “Wie weet, maar zeker niet deze twee weken. Ik ben hier feitelijk nog maar net aangekomen. Een paar uren geleden stond ik nog in L.A. Het is ook fijn om naar Europa te komen. Mensen zijn hier ook niet zo starstruck als in Hollywood. Wat raar is, want je komt ze daar vaker tegen.”

Pineapple Girl gaat over de Panamese dictator Noriega en zijn pennevriendin Sarah York. Een ongewoon onderwerp?

Honus: “Mijn vader zat vroeger bij het Amerikaanse leger en via hem kende ik het verhaal. Het is veel te interessant om niet te gebruiken: een gemene dictator en een minderjarig meisje uit New York. Het leuke is dat ik met mijn zwaardere stem de rol van het meisje voor mijn rekening neem en Nick die van Noriega. Ik hou wel van donkere boodschappen in blije popsongs.”

Jullie spelen ook geen popmuziek, maar Doom-Woop?

Honus: “Iedereen kent de Doo Wop-sound in de ‘blanke’ popcultuur dankzij The Beach Boys, maar de meest interessante psychedelische varianten zijn gemaakt door groepen met een voorliefde voor het duistere. Als je naar The Cramps luistert kan je ook Doo Wop horen, daarom is dit een eerbetoon aan die groepjes.”

Tijdens Your Girl veranderden jullie de songtekst. Jullie zongen zelfs in het Frans.

Thorburn: “We hebben ook weer plezier in het spelen van muziek. We hebben een paar dagen thuis gezeten, dus was er misschien niet zoveel volk, maar wij hadden er zin in. Maar we meenden ook elk woord dat we zongen (Voulez vous coucher avec moi ce soir?/C’est la vie).”

Daar twijfelt niemand aan. Bedankt voor het interview en tot in april!