Een klein bericht in de vaderlandse media enkele weken terug: professor Marc Cogen maakt de overstap naar onze Alma Mater. Een overtuigde Zionist die aan de UGent al in de problemen en de media kwam door zijn uitgesproken pro-Israëlische overtuigingen. Gecombineerd met zijn té duidelijke standpunten in de les en ‘herhaaldelijk grensoverschrijdend gedrag’ leverde hem dat zelfs een schorsing op aan die instelling. Benieuwd wat het hier wordt. De goede man biedt wel één voordeel: hij is het geschikte opstapje voor een review van ‘de Israëllobby’ van Lucas Catherine (né Vereertbrugghen, foto), waarin de auteur onderzoekt wie de trouwe voorvechters van Israël zijn binnen wat we grosso modo het Belgisch politiek establishment zouden kunnen noemen.
Door Kenneth Pontzeele
Beginnen doet Catherine met zijn analyse en beknopte geschiedenis van de Palestijnse kwestie. En die verschilt grondig van de orthodoxe geschiedschrijving. Zo ziet Catherine Israël als een van de laatste (oost-)Europese koloniale projecten, en moet het ook zo in zijn geheel beschouwd en geanalyseerd worden. Hieruit vloeit dan ook zijn conclusie dat “wie Israël steunt, deze koloniale situatie de facto goedkeurt.” Een inconvenient truth die op bladzijde 25 al duidelijk maakt waarom men bij het googlen van de auteur ook stuit op blogposts en artikels van Joods Actueel en geallieerden, die uiteraard weinig goeds over de man te zeggen hebben.
Hierna geeft Catherine een overzicht van de Partijpolitieke steun aan Israël binnen de Belgische politiek. Kort samengevat: zo goed als alle grote partijen, van extreem-rechts tot de sociaaldemocraten tellen ‘vrienden van Israël.’ Enkel de motivatie voor die steun verschilt van partij tot partij. Na een beknopte geschiedenis van het zionisme in België vinden we in het boek dan ook, volgens partij(familie), een synopsis over het hoe en waarom.
Navigator of Jerusalem
Bij de christendemocraten bijvoorbeeld. Een eerste feitje dat verbazend weinig de media haalt: de steun aan Israël van onze eeuwig ontslagnemende eerste minister en leden van zijn kabinet. Yves Leterme is zelfs een geridderd man. Sinds november 2008 mag hij zich namelijk ‘Navigator of Jerusalem’ noemen, een titel uitgereikt door het Jewish European Congress, luttele dagen voor de operatie ‘Cast Lead’, de Gaza-oorlog dus.
In zijn dankwoord maakte hij op die gelegenheid ook duidelijk dat van hem waakzaamheid verwacht kan worden “tegen een nieuw antizionisme dat in werkelijkheid een verborgen antisemitisme is.” De klassieke tactiek om tegenstanders van de politiek van de staat Israël te besmeuren als hedendaagse nazi’s. Ook zijn ‘onafhankelijke adviseur’ barones Mia Doornaert staat gekend als een hardliner in het pro- Israëlitisch kamp.
Belgenmop
Bij de liberale eminenties weet Israël zich ook van steun verzekerd. Guy Verhofstadt en Louis Michel beroepen er zich allebei op dat zij er samen met het Vlaams Blok in geslaagd zijn de Belgische genocidewet onschadelijk te maken voor Ariel Sharon, verdacht van oorlogsmisdaden. Waarna Michel zich voor die wet zelfs persoonlijk ging verontschuldigen in Israël. Een Belgische politicus die zich voor Belgische wetten gaat verontschuldigen in het buitenland, het zou de pointe van een Belgenmop kunnen zijn.
Een Belgische politicus die zich voor Belgische wetten gaat verontschuldigen in het buitenland, het zou de pointe van een Belgenmop kunnen zijn.
Ook dichter bij huis zijn de liberale verdedigers van Israël goed vertegenwoordigd. Het is blijkbaar niet zo verwonderlijk dat de man zijn brood vanaf nu verdient op de VUB. De VUB/ULB heeft sterke banden met de liberale partijen in België, in die mate zelfs dat ‘wij’ enkele bladzijden in het boek verdiend hebben.
Interessant is ook de houding van de derde grote ideologische stamboom in de geschiedenis van de Belgische politiek: de socialistische. Steun aan de zionistische kolonisering van Palestina was al aanwezig bij de grote oude voormannen. Zowel Emile Vandervelde en Camille Huysmans speelden als leiders van de Socialistische Internationale een belangrijke rol ten voordele van het vroege zionisme. Maar ook toen speelden natuurlijk al electorale belangen.
Wat ons naar het stemmenmotief brengt. Dit heeft natuurlijk ook een belangrijke geografische component. Dit verklaart ook een belangrijk verschil tussen de Antwerpse en Brusselse sociaaldemocratische fracties. Geen joodse aanwezigheid, geen joodse stemmen te verzamelen. Vandaag zien we dus dat vooral in Antwerpen politieke partijen proberen in de gunst van de joodse gemeenschap en haar volmachten te komen. En dat doen ze blijkbaar zonder zich zorgen te maken over de inburgering van deze erg gesloten gemeenschap.
Jiddisch en Arabisch
Toegegeven, het voorgaande bevat weinig nieuws voor zij die de Palestijnse zaak en de Israëlische lobby op de voet volgen. Het boek bevat dan ook weinig smoking guns of indrukwekkende revelaties. Maar dit boek is wel degelijk een waardevol naslagwerk over een belangrijk, maar consequent onderbelicht aspect van de ideologie van regeringsleden en volksvertegenwoordigers die tegenover hun electoraat zelden eerlijk zijn over hun overtuigingen.
Is het geen tijd om het debat aan te gaan over de onvoorwaardelijke steun aan wat meer en meer op een apartheidsstaat begint te lijken ? Zo ronselt men vlotjes stemmen in de joodse gemeenschap in hun eigen taal; dat illustreren de verkiezingspamfletten die in het Jiddisch verspreid worden. Een cynicus zou zich afvragen wat de reacties zouden zijn als tijdens de volgende verkiezingen een partij stemmen zou proberen te ronselen in Molenbeek met verkiezingspamfletten in het Arabisch. De vraag stellen is ze misschien al beantwoorden.
Lucas Catherine gaat hierna ook in op het zuiver ideologische draagvlak van de Israël-lobby. Een draagvlak dat in deze tijden een opmerkelijke furore maakt onder (extreem-)rechtse kringen. Verpersoonlijkt door ondermeer de PVV van Wilders, de familie Van Rooy en Benno Barnard en gevoed door het Amerikaans neoconservatisme en de ‘Clash of Civilisations’ van Samuel Huntington.
Knee-jerk politics
Toegegeven, het voorgaande bevat weinig nieuws voor zij die het Israëlisch-Palestijnse conflict en de Israëlische lobby op de voet volgen. Het boek bevat dan ook weinig smoking guns of indrukwekkende revelaties. Maar dit boek is wel degelijk een waardevol naslagwerk over een belangrijk, maar consequent onderbelicht aspect van de ideologie van regeringsleden en volksvertegenwoordigers, die tegenover hun electoraat zelden eerlijk zijn over hun overtuigingen.
Dit boek zou een goeie aanzet kunnen zijn om, lang na datum, toch nog een debat aan te gaan over de quasi onvoorwaardelijke steun aan wat meer en meer op een koloniale apartheidsstaat begint te lijken. Nu nog ruimte vinden om dat debat te voeren zonder te hervallen in de knee-jerk politics waarin elke tegenstander van de politiek van de Staat Israël automatisch geassocieerd wordt met de nieuwste reïncarnatie van de NSDAP. Hopen staat vrij.
De Israëllobby
Lucas Catherine
isbn: 9789064457951 · 2011 · paperback (12,5 x 20 cm) – 200p.
prijs: €16,50
Lucas Catherine zal ook op de VUB-campus Etterbeek zijn op 8, 15 en 22 november om drie lezingen over de Arabische wereld, de Palestijnse kwestie en onze beeldvorming over ‘de Arabische wereld’ te geven. Meer info op upv.be
0 Comment