De Gotische Zaal van het Brussels stadhuis zat op 3 mei, omstreeks 19 uur, goed gevuld. Er vond die dag een korte bijeenkomst plaats op het stadhuis, met als doel het bijeenbrengen van de Brusselse instellingen, studenten en verschillende overheden. Brussel is, zoals we allen weten, een kluwen van overheden waarbij de student – en zelfs de onderwijsinstelling – soms door de bomen het bos niet meer ziet.
Enkele korte toespraken en een audiovisueel werkstuk later, werden de aanwezigen gevraagd om een charter te ondertekenen. Hieronder ook Brussel- en soms ook Onderwijsminister Pascal Smet. Deze laatste leek positief te staan tegenover het hele initiatief, al weerklonk tijdens zijn speech wel een enkele valse noot. Het ging immers niet over bevoegdheden, zo wist de minister ons te vertellen, wat een toch iets andere toon was dan door de overige genodigden aangeslagen. De bevoegdheden voor Brussel waren immers al ruim verdeeld op de juist niveaus. De essentie van de zaak was een efficiënt inzetten van middelen, en een consequente visie aanhouden. Lijkt toch wel een oplossing à la Bruxelloise, vooral niet aan elkaars bevoegdheden raken.
Rond het Brusselse onderwijs kwam het kabinet van de minister enkele dagen later nogmaals in beeld. Ditmaal rond het meertalig onderwijs in Brussel. Meertalig onderwijs aangepast aan een Brusselse context lijkt geen prioriteit voor de Vlaamse Gemeenschap, tenminste, niet voor dit kabinet. Dit is de conclusie die we schijnbaar mogen trekken uit het besluit van onze minister om de fondsen voor de zes proefprojecten terug te trekken. Het lijkt er niet op dat deze projecten op de korte termijn een vaste opvolger zullen krijgen, ondanks de positieve balans die de verantwoordelijken menen te kunnen voorleggen. Vanuit het middenveld kon men al lezen dat ze het toekomstige beleid van de minister rond meertaligheid met een meewarig oog bekijken. Kunnen we concluderen dat de sp.a, zo snel ze maar kan, wegholt van enige associatie met een vermeende ‘linkse kerk’.
Spijtig genoeg lijkt dit gedrag symptomatisch voor het Vlaamse beleid vis-à-vis Brussel. Enkele proefballonnetjes en een symbolengevecht, maar beleidsmatig voornamelijk een afwachtende houding. Als men het al eens heeft over de Vlaamse visie op zijn hoofdstad, wordt deze vaak gekaderd in het idee dat de Vlamingen vooral cultureel aanwezig moeten zijn in de hoofdstad, en dat de focus van het beleid daar dan ook moet liggen. Franstalig België moet maar voor het overige zorgen. Kwestie van, u raadde het al, gemeenschapsbevoegdheden. Op dit vlak is er in Brussel dan ook bewonderenswaardig geïnvesteerd, en de Vlaamse cultuurhuizen in het Brusselse zijn dan ook terecht instellingen waar we trots op kunnen zijn. Waar het schoentje wringt, is echter het bredere beleid, waar men al te snel terugvalt op veilige stellingen. Stellingen die weinig met Brussel, en meer met het Belgische te maken hebben.
0 Comment