Bart De Wever is een slimme mens, eentje met gevoel voor humor én hij studeerde geschiedenis. In tegenstelling tot tal van andere politici heeft Bart De Wever ten minste één les uit de geschiedenis van de Vlaamse beweging getrokken. “Niets ondertekenen!”, tenzij het je eigen partijprogramma is. Een korte vergelijking met het Egmontpact volstaat om dit punt te illustreren.
De nieuwe Hugo Schiltz werd Bart De Wever genoemd. Of dit terecht is, valt af te wachten. Schiltz ondertekende het Egmontpact en werd tot hoogverraad veroordeeld door de goede Vlamingen. Een fout om uit te leren, voor de Vlaamse beweging. Jammer voor Hugo Schiltz, maar hij had lang niet het stemmenaantal dat De Wever nu achter zijn naam kan schrijven. Het grote aantal proteststemmen (uit mainstream-partijen, maar ook uit het Vlaams Belang) en stemmen voor ‘verandering’ gaven Bart De Wever een gigantische bargaining power. Die onderhandelingskracht bestaat er in om eenvoudigweg ‘ja’ te kunnen zeggen tegen een akkoord waar hij zijn naam onder zou willen schrijven, namelijk zijn partijprogramma en zijn eigen nota van vorig jaar.
Zolang dit niet het geval is, mogen er akkoorden, nota’s en onderhandelaars allerhande het veld ingestuurd worden, De Wever zal niet tekenen. De Nieuw-Vlaamse Alliantie – Bart incluis – mag dan schreeuwen dat ze wel een akkoord wil en zich constructief opstellen, het zal alleen een akkoord zijn dat met komma’s van haar eigen partijprogramma verschilt. De N-VA heeft veel te verliezen als ze het akkoord van een ander ondertekenen, en niets te verliezen als ze niets ondertekenen. Stemmenwinst is in het eerste geval niet verzekerd, in het tweede wel. Na het Egmontpact begon de Volksunie aan haar neergang, door verschillende factoren (onder mee de staatshervormingen, waardoor de partij overbodig werd, en de opkomst van het Vlaams Blok). Natuurlijk wil de N-VA zichzelf niet irrelevant maken en allerminst haar eigen ondergang ondertekenen. Welke partij wil wél macht verliezen?
Uiteraard zijn er nog tal van andere krachten. De onderhandelingskracht van andere partijen, het politieke klimaat (“dat de Vlamingen eindelijk eens het been stijf moeten houden tegen die Walen!”), noem maar op. Ook de wil om een regering te vormen zonder N-VA speelt zeker mee. Echter, de bovengeschetste dynamiek verklaart een deeltje van de huidige politieke impasse. De N-VA gebruikt haar onderhandelingskracht handig, zoals elke politieke partij zou doen als ze dat zou kunnen. Oproepen tot compromis is een nobele zaak, maar zolang de N-VA die gigantische berg van bargaining power bezit, zal een compromis belge ver te zoeken zijn. Nieuwe verkiezingen? Niet wenselijk. Een akkoord zonder de N-VA? Het kan.
0 Comment