Wij doen niet aan politiek. Tenminste, niet in de wandelgangen van de studentenvertegenwoordiging. De toon werd gezet door VVS met de Shame-betoging en voortgezet door de verschillende Vlaamse studentenraden. Daarvoor zijn we niet verkozen, en daarenboven: dat valt buiten het takenpakket van een studentenraadslid. Aan Franstalige zijde was minder schroom te bekennen omtrent het steunen van de manifestaties die de laatste weken en maanden door ons land trokken. De Franstalige tegenhanger van VVS, de FEF, stelde zijn lokalen en infrastructuur ten dienst van persmededelingen en communiqués allerhande. Ook het BEA (Bureau d’Etudiants Administrateurs, studentenraad ULB) was tegenwoordig. Met vlag en wimpel, zowaar.
De Studentenraad van de VUB liet dan ook een reactie optekenen op de vraag waarom ze niet meededen. Letterlijk: “We wensen ons echter als studentenraad in de eerste plaats te focussen op onze kerntaken, en in de tweede plaats trachten we een balans te zoeken tussen de vertegenwoordiging van ALLE studenten aan de Vrije Universiteit Brussel en het rechtstreeks ondersteunen van politiek-gekleurde projecten.”
Problematisch wanneer men gaat schermen met de wil van alle studenten. Er is niet al te veel directe feedback van ‘alle’ studenten richting de vertegenwoordigende instanties, dus men kan zich afvragen waarop dit bezwaar gebaseerd is. Een tweede vraag: in welke mate kunnen ‘alle’ studenten de beslissingen van de vertegenwoordigers op andere vlakken ondersteunen? De functie van een studentenraad is wel degelijk de studenten, en liefst de meerderheid daarvan, te vertegenwoordigen. Er is echter wel een hemelsbreed verschil met politieke neutraliteit.
Dat studentenraden zich apolitiek willen opstellen, is geen nieuw gegeven, maar wel een waarbij ze hun functie fundamenteel schijnen te ontkennen. Als de voorzitter van VVS samen op café gezien wordt met de adjunctkabinetschef van minister Smet en een Brussels parlementslid, is een zulke samenkomst uiteraard een apolitieke daad. Elke studentenraad zal zich, als ze zijn werk doet, zo opstellen dat zijn standpunten politieke tonen blijken te bevatten. Ze zijn er immers om de studenten te vertegenwoordigen naar de beleidsinstanties toe. Zowel binnen hun eigen universiteit als in bredere kringen, zoals op Vlaams (VVS) of Europees niveau (ESU). Beleid is niet politiek neutraal. Men heeft in de studentenvertegenwoordiging vaak ook een kleur. ESU stelt zich al jaren sceptisch op tegenover de Bologna-akkoorden, wat uiteraard geen neutrale doelstellingen zijn. Een studentenraad die de verhoging van de inschrijvingsgelden niet onderschrijft, vertolkt daarom niet de mening van alle studenten. Beleid heeft voor- en tegenstanders. Wegen op beleid, betekent keuzes maken.
De huidige politieke situatie heeft wel degelijk een weerslag op de student in Brussel, en dit ontkennen kan enkel als wereldvreemd overkomen. Als er één constante is in de Belgische saga, is het wel Brussel. Zoals De Morgen een tijd terug nog kopte: “Brussel, strijdperk van alle staatshervormingen.” De toekomstige Belgische staatsstructuren zullen mutatis mutandis een impact hebben op de Brusselse onderwijsinstellingen, en bij uitbreiding ook op de VUB. Brussel is op vele vlakken de inzet van België. Miskend langs elke kant, dat wel, zoals het een hoofdstad betaamd. Al kan ik mij weinig hoofdsteden indenken die het misprijzen dat Brussel ondervindt, kunnen evenaren.
Een Brusselse realiteit, die onze lezers waarschijnlijk onderwijl al kennen, maar die men er in andere landsdelen blijkbaar niet ingehamerd krijgt, is dat deze stad al lang geen van beide taalgroepen meer ’toebehoort’. Als Vlaanderen dan echt meer respect voor ‘Vlamingen’ wil, dan moet ze ook in Brussel investeren, en niet enkel ter meerdere glorie van de Vlaamse cultuur in Brussel. Daar heeft de N-VA toch al geen hoge pet van op. Men dient te investeren omdat de Brusselaars nu eenmaal evengoed deel uitmaken van het Belgische sociale weefsel en onmiskenbaar verbonden blijven met Vlaanderen. Als Brusselse studenten moeten wij ons evengoed in dit weefsel inschrijven, en als we het sociale weefsel van deze stad ten goede willen komen mag dit zich niet tot het communautaire beperken. De toekomst behoort Brussel toe, maar dan blijft de vraag: behoren wij de Brusselse toekomst toe? Elke akte die deel uitmaakt van dit vervolgverhaal zal een politieke akte zijn, en dat is niets om beschaamd over te zijn.
Een studentenraad die zijn verantwoordelijkheid niet neemt, kan dan enkel symptomatisch zijn van een studentengemeenschap die zijn verantwoordelijkheid naast zich neer legt. In dit geval, verhuizen we inderdaad best naar Gent. Een doctoraatsopleiding zullen sommigen onder u alleszins niet aan de ULB kunnen aanvangen. Onze 1-jarige masters uit de Humane Wetenschappen worden er immers niet meer erkend. Of hoe de splitsing van het onderwijsbeleid onderwijl al ver de grenzen van het pragmatische overschreden heeft en in de velden van het Belgisch surrealisme vertoeft. Prangende vraag: wat doet u in Brussel? Rector De Knop wist deze maal wel waar zijn verantwoordelijkheid lag.
Studentenvertegenwoordiging is ook politiek, laten we daar duidelijk over zijn.
0 Comment