Het water tussen beide kampen bleef te diep, daarover waren alle commentatoren het eens. De ene wenste dat de ander klare wijn schonk, al was de grootte van de karaf alsnog een punt van onenigheid. Het bleef alleszins koffiedik kijken wat men daarmee bedoelde. We konden minstens afleiden dat de borrelnootjes niet genoeg waren als aperitief. Men was er echter op aangewezen, daar er een haar in de boter zat. En met zulke boter kan men de vis niet serveren.
Die vis, die de ene als vet en de ander als te mager bestempelde, maar hoe zat dat met die boter? Was dit boter van een vette koe of van een magere merrie? Een merrie, per chance, want die kon men natuurlijk wel naar het voorgenoemde water leiden, maar ze er niet van laten drinken. Het was eventueel brak water, donker als koffie, en dat is uiteraard niet transparant. Koeien melken, vet of mager, is trouwens ook geen sinecure, gesteld dat je handen in je broek zitten en je broek niet rond je enkels of in je handen.
Bon, toen de ene versnelde en de andere zijn versnelling miste, bleek de laatste rechte lijn zich eerder te vertalen in een serie haarspeldbochten waar de afdaling van de Mont Ventoux niets bij was. Timing is cruciaal, en bij dit parcours zaten de deelnemers in het slop. Kon men een tweede adem vinden? Uiteraard waren er, net als bij de Mont Ventoux, pieken en dalen in het emotionele parcours van de deelnemers, waarbij men al snel de psychoanalyticus in zich losliet en ze allen als manisch depressief bestempelde. Omhoog en omlaag is meestal vooruit, al werden sommigen betrapt op gevaarlijk surplacen. Misschien verlamd door een of andere lichtbak. Het bleek toch moeilijk om sommige deelnemers daarvan weg te rukken.
Het ene kamp was demandeur de rien, maar mocht nu wel het peloton aantrekken. Voor de anderen was het nooit genoeg, maar deze stonden nog steeds ter plaatse te trappelen. Uiteindelijk brak het cruciale moment aan. Een laatste hoekschop in extra tijd, als het ware. Om het anders te stellen; het was vijf voor twaalf, of er nu nog een doelpunt zou vallen was onzeker. Wie rijdt wie eraf? Op de bühne en voor de camera werd er gerollebold, maar achter de schermen bleven ze sereen. Verantwoordelijkheid werd geëist, maar niet opgenomen.
Om Nederlands witzentappers van Muiswinkel & co. te parafraseren: als dit het feest van de democratie is, dan was Auschwitz het feest van het openbaar vervoer. In elk geval zijn we nog niet aan de nieuwe patatjes. Zolang we elkaar maar geen Liesbeth noemen.
0 Comment