Spiegeltje spiegeltje aan de wand – Mirrors, het interview

Op een dromerige zomerdag in Brighton ravotten de jolige studenten op het zomerse strand. Alle studenten? Neen, niet alle studenten. Het viertal, dat later aan de wieg stond van Mirrors, hield zich bezig met meer verfijnde zaken. In 2004 durfde Franz Ferdinand al eens een kwinkslagverwijzing te maken naar Alexander Rodchenko, maar als we eerlijk zijn moeten we bekennen dat we veel meer fan zijn geweest van het vroege werk van Varara Stepanova.

Excuses, ik wijk af, maar waar Franz Ferdinand zei: “Dit is artsy-fartsy genoeg”, riep Mirrors: “Neen, beste futuristen, laten we de pasta verbannen en pop-noir uitvinden!” Hun songs, zoals Hide & Seek en Your Silent Face zijn zwaar beïnvloed door bands als OMD, New Order en Echo & the Bunnymen. Onlangs hebben ze een tour afgewerkt met OMD. Tijdens hun stop in de Ancienne Belgique hield uw dienaar ze tegen voor een interview.

d.M.: Is het niet een beetje bevreemdend om mee op tour te gaan met een groep als O.M.D., die jullie ontzettend beïnvloed hebben?

James New (vocals): “Ja, toen we de vraag kregen waren in het begin toch wat sceptisch om daadwerkelijk mee op tour te gaan. We hebben een enorm respect voor alles wat ze gedaan hebben, maar de vraag was of het voor ons wel zo’n goede zet was om mee op tour te gaan. Ik denk dat de doorslag was dat we nu onze muziek mochten spelen voor mensen met een gelijkaardige interesse in vrij grote zalen. Het blijft een evenwichtsoefening om nu niet voor eeuwig in het hoekje van OMD-klonen te blijven. Eigenlijk maken wij gewoon de muziek die we zelf willen maken en horen.”

Kom, in de muziekscene van vandaag is het toch moeilijk om compleet je eigen ding te blijven doen, tenzij je naam David Bowie of Lou Reed is.

New: “Akkoord, je moet compromissen maken, maar wat voor zin zou het hebben moesten wij klakkeloos een tweede Editors zijn of een derde OMD. Nee, mochten we zelfs ooit het idee krijgen om een rauwe rockplaat te maken, dan zullen we dat doen. Ik denk dat het ons ook zo polariserend maakt. Ik weet dat NME ons bestaansrecht in twijfel trekt omdat we te “intellectualistisch zijn”, maar goed, als we muziek zouden maken om in NME te staan dan zou er inderdaad aan ons bestaansrecht getwijfeld mogen worden.”

Zien jullie je zelf nog muziek maken op de leeftijd van het gemiddelde OMD-lid?

New: “Ik denk eerder van niet. Laat ik het zo zeggen: het hoeft niet tot die leeftijd. Zolang de passie en de drive er nog is, dan zou ik zeggen: geen enkel probleem, maar popmuziek blijft eerder een young men’s game. Wie weet stoppen we er volgend jaar mee en gaan we kubistische portretten maken van bomen in het zuiden van Spanje. Wel voor alle duidelijkheid: (roept duidelijk in de recorder) We gaan nog niet stoppen, we hebben nog inspiratie en zin genoeg!

Arguile (synths): (lachend) Dank je om mij daar op de hoogte van te brengen. Ik kreeg al wat schrik. Ik zou graag nog een paar tours willen doen en een plaat opnemen, als het even mag.”

Wat er mij doet aan denken: stop eens met te zeggen dat de zaal waar je ’s avonds speelt de beste zaal ooit is. A lie makes baby jesus cry!

Arguile: “Zie je wel. Het droop er echt zo hard van af.”

New: (lachend) “Betrapt! Verdorie toch, ik dacht op de voorlaatste dag van de tour eens vriendelijk te zijn tegen de Belgen. Het is nooit goed genoeg, wat een ondankbare stiel.”

Arguile: “Je kan blijven prutsen met Ableton, maar het zal je voor geen meter verder helpen.”

Arguile: “Ook eventjes surreëel was het moment toen we net van het podium kwamen en er iemand van hier kwam zeggen dat ze in deze zaal voornamelijk Nederlands praten en niet Frans. Dus ja, zo te zien, James, kan je bonsoir of merci zeggen. Ook geen goede move.”

New: “Ik denk dat het daarom ook maar goed was dat we maar in het voorprogramma speelden. Nu kunnen we nog zo’n fouten maken zonder dat iedereen er over zal blijven doordrammen. Het waren maar die sloebers van het voorprogramma.”

In het soort pop-noir die jullie maken zijn de synths essentieel in het maken van niet enkel de melodie van een song, maar ook de textuur. Het enige wat ik me dan afvraag: hoe dwaal je niet te veel af van de basis van de song?

Arguile: “Inderdaad, dat is een vrij moeilijk gegeven, omdat we soms uren kunnen bezig zijn aan iets en soms het bos door de bomen niet meer zien. Ik denk dat voor elke band die meer dan één synth gebruikt, het handig is om deze twee tips ter harte te nemen. De eerste is: schrijf eerst eens een goede ruwe schets uit van hoe je song er zou moeten uitzien. Je kan blijven prutsen met Ableton, maar het zal je voor geen meter verder helpen. De tweede tip is een beetje cynischer: durf weg te stappen van je song. Je kan uren blijven puzzelen aan een song, maar dat zal niet helpen. Ga een pint drinken, dat kan misschien nog meer helpen.”

New: “Wil jij de Belgische studenten eens niet aanzetten tot dronkenschap?. Laat ze een boek lezen, al dan niet met een glas rode wijn.”

Het valt me ook op dat zeer ingewikkelde en uitgesponnen arrangementen niet langer in de mode zijn.

New: “Men moet ook niet rond de pot draaien. Een song vertelt je wat essentieel is. Deze evolutie is al een tijdje bezig: bij ‘gitaar’-muziek, merk je dat solo’s geschrapt worden. Het interesseert me niet hoeveel en hoe snel jij met toonladders over de baan kan. Je gaat dan bezig zijn met irrelevante zaken. (Ineens begint er iemand buiten de AB te spelen op een elektrische gitaar – het interview wordt even stilgelegd – en ineens begint die man AC/DC te spelen. De AB-security lost het verder op.) Wel, van de duivel gesproken.”

Is het dan wel mogelijk om de grens van creativiteit te veranderen.

Arguile: “Ik denk dat er daarom telkens nieuwe bands komen, want wat er morgen komt is zelfs al gedateerd. Dat is een spijtige regel die niet alleen voor ons opgaat, maar voor elke groep. Wat maar goed is, hè.”

New: “Langs de andere kant zijn er ook groepen die hun stempel kunnen drukken op toekomstige generaties. Kraftwerk, The Modern Lovers, … . Niet dat we onszelf al onder die categorie gaan onderbrengen, dat zullen anderen moeten uitwijzen.”

Goed, uitsmijtertje: aangezien iedereen in deze groep toch weet dat hij alleen beter is dan met de rest erbij, met welke groep – dood of levend – zouden jullie graag eens willen spelen?

New: “Jij bent slecht. Moeilijke vraag. Ik zou gaan voor Kraftwerk, maar al dat Duits zint me dan niet. Zet me dan maar in de teletijdmachine naar de periode van Andy Warhols Silver Factory. De stijl van de eerste plaat van de Velvet Underground klinkt aanlokkelijk. Ik ga al beginnen te kijken naar een ‘chanteuse’ om Nico te vervangen. Oh, wacht bij nader inzien, laat Nico met haar driewieler spelen.”

Arguile: “Ik denk dat ik dan gewoon een nieuwe groep zou oprichten. Om de rest een lesje te leren.”