Wat voorafging: Trevor is een onzekere schrijver die op zoek is naar een genre dat hem ligt. Hij woont in het koloniale Madras samen met zijn gegoede familie. De relatie met zijn vader is zeer gespannen, Chakra, de kok, is een vriend van Trevor.
…
Trevor was uit zichzelf gekropen, hij had zijn huid van zich afgeschreven. Hij had zijn energie een weg naar buiten laten banen en had op zijn tikmachine uren en dagen gewerkt. Chakra vertelde het steeds opnieuw, het verhaal van prins Ajinth. Hij vertelde het met zulk een geduld; een gave die maar weinig mensen gegeven is. Het was een verhaal dat aan kinderen werd verteld. Hoewel het verhaal zelf erg vredelievend was – al kwam er ook een slechterik in voor – voelde Trevor alsof hij wraak nam op zijn vader, hij haalde het juk van zijn schouders af waar zijn wrokkige gevoelens aanhingen. Mocht zijn vader dit te weten zijn gekomen, had hij wellicht hautain een sarcastische opmerking gemaakt. Trevor wilde dit niet meer.
Chakra liep door de stad naar het huis van zijn ouders en het begon te regenen. Gezien de hitte was het helemaal niet erg dat hij nat werd. Het regende harder en harder, Chakra glimlachte meer en meer, hij lachte en begon te bulderen, hij maakte een ware catharsis mee. De kinderen liepen door de plassen heen, de meesten hadden alleen een broek aan. Een blanke figuur stond zich druk te maken een tiental meter verderop. Het was Anthony, Trevors vader. Hij deed er alles aan om zijn hemd strak te houden. Hij vloekte, zijn gezicht stond op nors. Trevor keek toe vanuit zijn raam, naar wat hem te wachten stond.
Trevor maakte zijn valiezen. Hij pakte zijn leven in, zijn leven in Madras. De lichte kleren waren al opgevouwd door de huismeid, hij vroeg zich af of hij deze wel in Engeland kon aandoen. Van wat hij had gehoord, regende het veel en was het in de winter koud. Voor Trevor was hitte een tweede natuur geworden. Heel zijn leven had hij niets anders gekend dan Madras, al was zijn opvoeding en levensstijl Engels, of Schots, daar zijn ouders daar geboren waren. Trevor zou een buitenlander zijn in eigen land. Chakra verliet hen ook, hij had elders werk gevonden. Hij ging aan de slag in een hotel, waar hij zou kunnen leren van de Engelsen, al vond hij zijn eigen eten beter. Hij wilde er ook leren lezen en schrijven.
“Ik zal je af en toe een brief schrijven, Chakra.”
“En ik zal af en toe antwoorden.”
Zo hadden zij afscheid genomen, voor goed, niet meer niet minder; zij zouden elkaar nooit meer terug zien.
Er lag een stapel papieren voor Trevor, op zijn nieuwe bureau in Londen. De regen klopte aan, alsof ze binnen wilde komen. Zijn manuscript was af. Onderaan had hij een pseudoniem geschreven en de naam van Chakra. Een verhaaltje, voor kinderen. Hij vond zichzelf simplistisch, hij maakte zich oeverloos zorgen over wat de mensen, de uitgevers, zouden zeggen. Zouden ze misschien zeggen dat het een inspiratieloos werk was? Want dat was het ook. Het enige wat hij had gedaan was een traditioneel verhaaltje neerpennen. Echter, voor Trevor betekende dit meer. Niet alleen gebruikte hij zijn schrijven als uitlaatklep, ook had hij zichzelf in vraag gesteld. De eenvoudigheid van zijn bestaan, de vloeibaarheid van zijn leven, had hij neergepend.
Trevor bundelde zijn krachten en stuurde zijn manuscript op. En hij wachtte.
0 Comment