De tijd dat de AB en de Botanique nog het belangrijkste marktaandeel hadden in hippe groepjes is nu officieel verleden tijd. Voor een van de meest spannende groepen van dit ogenblik moest ondergetekende helemaal naar De Kreun in Kortrijk afzakken. No Age is ontstaan uit de assen van de punkband Wives. In L.A. behoren ze tot de scene van de legendarische concertzaal The Smell. Nu hebben ze plaat nummer drie uit, Everything in Between, die een eclectische mengeling van (post-)punk, shoe-gaze en zelfs wat ambient is. De ontvangst zowel bij publiek als bij critici was zeer positief. Live staat het duo er zoals een groep op een podium moet staan: krachtig en luid. Drummer/zanger Dean Spunt en gitarist Randy Randall hadden nog maar net hun veganistische maaltijd naar binnen gewerkt, of De Moeial stond al klaar met een microfoon.
d.M.: Op deze plaat hoor ik ineens veel meer elektronische klanken. Een licht onverwachte stap voor een band die twee platen geleden nog omschreven werd als “punk”.
Dean Spunt: “Ik denk dat we allebei wel overtuigd zijn dat elektronische muziek een belangrijke rol heeft gespeeld als het op invloeden aankomt. Het grootste verschil is dat, in tegenstelling tot onze eerdere pogingen, de elektronica niet meer zo’n rol speelt op de achtergrond, maar zelf een deel is geworden van de muziek. Het decoratief aspect is verdwenen en is omgevormd tot een functioneel deel in het groter geheel.”
Randy Randall: “Op een nummer als Teen Creeps hoor je dat al een klein beetje, maar eenmaal de song daar is opengebarsten, verhuist de elektronica naar de achtergrond. Ik denk dat die invloed ook komt doordat we opgegroeid zijn met hiphop. In de jaren ’90 werd daar al wat meer met samples en andere elektronische snufjes gespeeld.”
Spunt: “Mensen als Henry Rollins behoren tot een andere generatie. Ik denk dat wij meer vrijheid hebben. Mensen hoeven zich niet zo puristisch te gedragen, zoals Henry af en toe durft. Het is leuk om dat te doen.”
Zo leuk dat jullie zelfs een remix hebben gemaakt voor Bloc Party.
Randall: “Die opdracht voor Bloc Party was gewoon zeer interessant. Je kreeg een stukje muziek waar je ver van verwijderd was. Er bestaat dus geen enkele emotionele band met de muziek en jezelf. Je kan bijna koel en mathematisch met enkel het ‘geluid’ bezig zijn. Bij je eigen songs gaat dat niet zo gemakkelijk.”
Spunt: “Het is gewoon tof om te knoeien met muziek van andere mensen. Want tussen ons gezegd en gezwegen zijn wij niet zo’n fan van Bloc Party.”
Het zal dan toch een aardige duit hebben opgeleverd?
Randall: “Nope, ze hebben ons gewoon gebeld. Wel, hun management heeft dat gedaan, vervolgens hebben wij wat zitten prutsen.”
Spunt: “Het is misschien moeilijk om te geloven, maar soms doen we weleens zotte dingen. Het hoeft niet altijd om veel geld gaan. Ik denk dat hier het experiment centraal stond. We zijn nu niet van plan om dj’s of producers te worden. laten we daarover duidelijk zijn. (stilte) Ach, wie weet.”
Zoals af en toe een late night show in de war sturen? Bijvoorbeeld The Late Late Show van Craig Ferguson?
Spunt: “Draag een T-shirt van Obama net voor de verkiezingen en je komt in de problemen. Op het moment dat ze dat T-shirt zagen, viel hun mond wagenwijd open.”
Randall: “Je zag ze zo direct op ons afstormen: “Oh no, we really want you to wear it, but we just can’t let you.” Dat was een gespeelde hypocrisie van een zeer hoog niveau. Ze zeiden dat dit zou tellen als reclame voor Obama en dan zouden we ook “rechtstreeks” reclame moeten maken. Uiteindelijk hebben we dan maar voor een andere optie gekozen: een wit T-shirt met Free Health Care erop geschreven. Ach, alles is anders zo politiek geladen, maar als puntje bij paaltje komt dan zijn ze een stuk voorzichtiger.”
Gelukkig werd Obama dan toch verkozen als president en zei jij, Randy, dat je voor het eerst in een decennium weer gelukkig was om Amerikaan te zijn. Nog altijd gelukkig?
Randall: “Ik denk dat ik net zoals de rest van de Amerikanen die vreugde nu beter in zijn context kan plaatsen. Het was een mooie overwinning en een krachtig signaal van het Amerikaanse volk. Die weg is gewoon niet zo eenvoudig. Ook begrijp ik nu niet waarom die Tea Party zo succesvol is op dit moment. Het zijn dezelfde mensen die ons in een valse oorlog hebben gelokt en – het beste van al – wat zijn hun oplossingen? Belastingen verlagen voor de toplaag van de samenleving. (zucht)”
Spunt: “Het is niet allemaal zo slecht, want kijk, we hebben het verleden van George W. Bush achter ons kunnen laten. Ik denk dat de V.S. altijd een land van uitersten zal blijven. Nu heb je die Teabaggers maar dat is gewoon een vorm van massahysterie, die gewoon zeer effectief werkt op een groot deel van de bevolking. Ik ben het niet eens met zo’n mensen, maar begrijp me goed, ik denk dat er nog altijd hoop ligt in de toekomst van de Amerikaanse politiek, maar misschien ben ik een veel te naïeve ziel.”
Spunt: “Het is ook niet Pixies alleen. Er zijn te veel reünies op dit ogenblik.”
Op tour zijn jullie ook altijd op de baan met vrienden van jullie. Deerhunter en Dan Deacon vorig jaar en dit jaar met Abe Vigoda en Gun Outfit. Hoe spelen jullie dat klaar?
Spunt: “We zijn zo vaak aan het touren dat het gewoon aangenaam is om met vrienden op stap te gaan. Ik weet dat we niet altijd doen wat de mensen van public relations ons zeggen. We zouden veel meer aandacht krijgen, moesten we op tour gaan met zo’n supergrote band, maar als we dan toch zoveel weken weg van huis zijn, dan doen we dat liever met vrienden. Het is niet dat we een grote en blije familie zijn, maar toch op zijn minst een groep vrienden op een roadtrip.”
Ook iets dat bijna typerend is voor No Age zijn de bijna absurde locaties waar jullie gaan spelen. Een bibliotheek, een verlaten veganistisch restaurant en een paar dagen geleden nog in de kelder van het oude gebouw van de Nederlandse krant Trouw.
Spunt: “Ja, het begint een beetje een deel van ons handelsmerk te worden. Ik denk dat zo’n optredens gewoon naar ons komen, want wij zoeken ze niet meer.”
Randall: “De bibliotheek van Los Angeles is gewoon cool. Einde verhaal! Echt geweldig. Het creatieve team van die bib is constant bezig om de meest absurde plannen uit te voeren.”
Spunt: “In Amsterdam was het ook maf. De sfeer was na één minuut al perfect, de kelder had een ontzettend laag plafond. Er waren toch nog steeds kids die probeerden te crowdsurfen.”
Randall: “Dat vond ik best wel grappig. Het gebouw op zichzelf gaf een weird vibe.”
Afsluiter, moesten jullie over geweldige superkrachten bezitten die er voor konden zorgen dat groepen weer zouden bestaan: welke zouden jullie weer bij elkaar brengen? Dit jaar hebben we vaarwel moeten zeggen aan al bijvoorbeeld Mika Miko, Jay Reatard, enzovoort …
Randall: “Ik denk dat je die twee niet met elkaar kunt vergelijken. Mika Miko is gewoon gesplitst. Jay Reatard heeft een overdosis genomen.”
Spunt: “Nee, ik denk dat hij gewoon voorbeelden aan het opsommen is.”
Randall: “Ah, kijk, bands zijn soms gewoon beter uit elkaar en moeten nooit meer terugkomen. Jay Reatard,… Nou dat was gewoon spijtig. Een beetje pijnlijk, maar groepen die uit elkaar gaan, blijven dat best.”
Een les geleerd uit eigen ervaring met Wives?
Randall: “Ja, ik denk het, maar er zijn nu ook gigantisch veel reünies van bands van 20 jaar geleden, maar soms druipt het zuiver geldbejag er van af. Kijk nu eens naar Pixies. Het ging één tournee zijn, maar ze zijn nog altijd bezig. De muziek heeft daar duidelijk een tweede plaats gekregen.”
Spunt: “Ja, dat is echt pijnlijk, want Pixies heeft een aantal geweldige platen uitgebracht in de jaren ’90, maar nu denk ik dat je een reflectie kan gaan zien van wat ooit Pixies was. Het is ook niet Pixies alleen. Er zijn te veel reünies op dit ogenblik.”
Randall: “Als je als band niet meer dezelfde zin hebt als vroeger, bedrieg je niet enkel je publiek, maar ook een beetje jezelf.”
Spunt: “Alhoewel, het is verkeerd om ze allemaal over dezelfde kam te scheren. Ik denk dat bands zoals Mission of Burma nog de juiste mentaliteit hebben: “Kom, we spelen hier onze shit.”
© Hermine Cooreman, De Moeial
0 Comment