Noveller: “Uit experimenten met dissonantie worden meestal de beste ideeën geboren.”

Noveller is een persoonsproject van Sarah Lipstate. Om dit project te classificeren heeft de gemiddelde muziekliefhebber al genoeg werk. Laten we het MySpacegewijs houden op drone-ambient-noise. Voor mensen die nu zoiets hebben van “Is dat een ziekte?”, zal ik me even verduidelijken: het begint waar de doorsnee post-rock (à la Explosions in the Sky) begint en eindigt bij de muziek van Stars of the Lid en Jóhann Jóhannsson.

Dame Lipstate was vroeger ook nog gitariste bij Parts & Labor, alsook bij tal van andere hippe New Yorkse groepen, en maakt in haar vrije tijd ook kortfilms waarvan een aantal al in de prijzen is gevallen bij SWSX. U begrijpt het al: alle scene points die er te vergaren zijn, heeft ze vergaard. Deze zomer heeft ze een nieuwe plaatje genaamd Desert Fires uitgebracht, redenen genoeg dus om de communicatie met Brooklyn weer te hernemen. De Moeial moest zich wel haasten, want één avond later begon ze aan haar tournee door de States en, later dit najaar, ook door Europa.

d.M.: Desert Fires heeft een veel soberder en persoonlijker klank dan de ietwat meer lawaaierige voorgangers. Was het tijd voor wat anders?

Sarah Lipstate: “Ik denk dat het in hoofdzaak komt door het creatieve proces. Ik ging voor de eerste keer voor een iets ‘klassiekere’ aanpak van de plaat. Vroeger ging ik veel sneller werken met de manipulatie van de feedback, die ik vervolgens loopte, maar deze plaat is rechtstreeks uit de gitaar geboren. Ik nam mijn gitaar zelfs mee in mijn bed waardoor ik uren verder bleef puzzelen aan stukjes. Niet dat ik echt het idee had om een volledig andere plaat te maken. Het was eerder een natuurlijke en toevallige ontwikkeling.”

Is het aangenaam om in je bed muziek te maken?

Het is ontzettend rustig om te kunnen werken vanuit je bed. Het meeste wordt toch in mijn appartement opgenomen, zo heb ik niet het gevoel dat het echt werken. Thuis opnemen heeft ook andere voordelen; toen ik aan het opnemen was liep mijn kat toevallig een glas omver en het geluid paste wel bij die song, ik heb uiteindelijk besloten om het ‘ongelukje’ te behouden, maar in een iets gedempter versie. Ik zou ook niet elke dag willen opstaan om naar een studio te gaan. Ik werk veel liever in mijn eentje aan een nummer. Moest ik dan toch feedback willen, dan kan ik het even goed op een mp3- bestandje zetten en doorsturen naar iemand.

Wat is dat dit jaar toch met muzikanten en hun katten? Zowel Wavves als Klaxons en Best Coast hebben hun eigen kat op de cover van hun plaat gezet.

(lacht) Ja, ik weet het niet. Ze is tegen haar eigen wil en dank het boegbeeld geworden van Noveller. Raar, want ik denk dat mijn kat niet mijn grootste fan is. Ze doet vaak zelfs zeer gemeen. Het is een mooi beestje, maar lief is ze niet echt. Ach ja, het is een onvoorspelbaar baasje, maar ik heb haar wel graag. Ook al is onze relatie vaak eenrichtingsverkeer.

Ze komt zelf voor op een 3D-T-shirt van Noveller. Iemand te veel naar Avatar gekeken?

Het idee heb ik samen met een vriend van mij, Chris Habib, (ook de regisseur van de videoclip van Alright, nvdr.) ontwikkeld. Ik vind de ontwikkeling van dergelijke cinematografische technologie best fascinerend. James Cameron heeft een belangrijke stap gezet, maar ik denk dat daarmee ook wel al het positieve dat er te zeggen valt over een film als Avatar, gezegd is.

Klopt het dat je, in een niet zo ver verleden, in plaats van een gitaar een trombone in handen had?

Ja dat was op de middelbare school. Het was een ontzettende bevrijding om trombone te spelen. Ik zat daarvoor in een meer klassiekere richting muziek te spelen. Het was niet meer spelen zelfs, eerder concurreren. Ik zat op de muziekschool en moest dan in concours spelen. Het had meer te maken met competitie en de beste zijn, dan met muziek. Ik geef wel toe dat de trombone niet het meest hippe instrument is als je 14 jaar bent, maar het had zijn verborgen charmes en ik speelde het graag. Ik denk dat dat het voornaamste is als je muziek maakt.

Lipstate: “Moest ik dan toch feedback willen, dan kan ik het even goed op een mp3- bestandje zetten.”

Iets wat me opvalt is dat veel klassiek geschoolde muzikanten vaak in de noise scene terechtkomen. Komt dat door de drang om buiten de lijntjes te kleuren?

Je krijgt eerst het probleem van wat noise is. Was noise vroeger noise, dan zorgde Sonic Youth voor een nieuw soort. Ik merk dat ik zelf ook vaak gebruik maak van dat label, maar soms erger ik me dan aan mezelf. Ik weet niet of het zozeer een drang is om buiten de lijntjes te kleuren, je hebt gewoon altijd je bagage nodig.

Zei de vrouw die zonder enige vorm van voorkennis aan feedbackmanipulatie begonnen is …

Ja, feitelijk … (stilte) Ja, ik bewijs dat ik ongelijk heb, maar mijn intuïtie blijft me zeggen dat ik misschien toch wel gelijk heb. (stilte) Laten we het houden volgend compromis: ik weet wat harmonisch bij elkaar past, maar soms laat ik die kennis varen, omdat ik weet dat uit experimenten met dissonantie meestal de beste ideeën geboren worden. Ik denk dat we het daar allebei over eens kunnen zijn. Ik denk dat de technologische grens in dit geval het moeilijkst te overbruggen was. (begint abrupt) Over technologie gesproken, soms zet ik van die onafgewerkte songs op mijn mp3-speler en ineens komt er dan een volgend nummer.

Staan er dan ‘foute’ songs op die iPod van je?

Er staat veel muziek op. Het is zo dat ik in een song kan gezogen worden en dan schrik van wat er volgt.

Kom, ontwijk de vraag nu even niet. Moest het je iets gemakkelijker doen toegeven: helpt het als ik zeg dat Bradford Cox van Deerhunter een enorme fan van de pint-sized rapper Lil Wayne is, en Noah Lennox (a.k.a. Panda Bear) van Animal Collective een grote collectie kleffe acid house plaatjes bezit?

Dus nu verwacht je van mij zo’n biecht. Laat me even nadenken. Ik denk dat als ik uit het popgenre moet kiezen, dat het waarschijnlijk Shakira zal zijn. Ja, geef mij dan maar Shakira met Shewolf.

Zou je graag nog eens in groep spelen zoals bij Parts & Labor?

Ik denk dat wat Parts & Labor betreft, dat een volledig afgesloten hoofdstuk is. Ik speel nog wel met anderen samen, maar om echt in een groep op te gaan … Hmm … Neen. Dat is een volledig afgesloten hoofdstuk. Voor nu, dan toch.

We zijn nu op de vooravond van je tour. Kijk je er een beetje naar uit om weer buiten New York te kunnen spelen?

Ja, daar kijk ik zeker naar uit. Ik ben blij dat ik zoiets toch kan doen. In de V.S. zal het eerder een blij weerzien zijn in bepaalde clubs, maar ik kijk vooral uit naar Europa. Ik wou altijd eens Zweden bezoeken, het is me nog nooit gelukt om tot daar te geraken en ik ben blij dat ik er via Noveller dan toch zal geraken, maar ook steden zoals Brussel en Berlijn vind ik tof om in rond te zwerven.

Tot in Brussel!