Kennethbos is boos: Verkiezingseditie

“In a nation ruled by swine, all pigs are upward mobile — and the rest of us are fucked until we can put our acts together: Not necessarily to Win, but mainly to keep from Losing Completely.” (Hunter S. Thompson)

Verkiezingsseizoen, godverdomme ja. Zelfverklaarde politieke junkies hebben weer enkele drukke weken voor de boeg, balancerend op een dunne grens tussen interesse en wanhopige obsessie. It’s showtime. Dankzij onze traditionele media is deze verkiezing uiteraard weer iets meer opgeschoven naar het makkelijk verteerbaar format van een omhooggevallen sportwedstrijdje, uiteraard niet tussen programma’s, laat staan ideologieën – een woord dat op de Wetstraat al jaren dood en begraven is – maar tussen de presidentskandidaten. In casu: Thyssen als kapitein van team tjeef, De Wever voor Skild & Sigfried, De Croo als aanvoerder van upper class twat en ohja, aan de overkant van de taalgrens is er naar het schijnt ook wel een politicus te vinden: Di Rupo le premier!

Belangrijk zijn natuurlijk ook zij die volgens onze mediaheersers (nog) geen aanspraak maken om mee te spelen: de sociaaldemocraten van de SP.a, die – volgens de neoliberale consensus – ‘onrealistische’ dingen beloven zoals leefbare pensioenen. En terecht. Als de liberalen ons één ding hebben geleerd is het dat socialisme enkel werkt als hun misdadige vrienden in de banksector miljarden nodig hebben. Nu ja, niet dat ik veel democratisch vermogen van een partij verwacht waarin posten doorgegeven worden via familienaam, laat staan empathie voor mensen die 40 jaar lang belastingen hebben betaald zodat onze volksvertegenwoordigers elke maand 5000 euro kunnen binnenrijven. Het plebs moet zo oud maar niet worden, godmiljaar.

De tjeven stonden te popelen om De Croo zijn mening te delen en gaven hun vakbondsachterban de geruststellende mededeling dat ze misschien, hopelijk, toch niet langer dan hun vijfenzestigste zullen moeten werken. Die andere grote vakbond, het ABVV, kwam nadien met een studie van de ULB, die bevestigde wat enkel de grootste incompetentenkliek in de federale regering, de FOD Financiën, nog ontkende: “De Belgische overheid loopt elk jaar 16 tot 20 miljard euro mis door belastingontduiking.” Er is geen geld, meneer, voor niets!

Belangrijk om op te merken is dat er, in een tijd waarin de traditionele media in een race naar het dieptepunt lijken, op het internet wél kwaliteitsjournalistiek te vinden is, zelfs gratis en voor niets. Te vermelden zijn apache.be en dewereldmorgen.be, waar onlangs een uitstekend interview te vinden was met Marcel van Dam, ex-minister van de (Nederlandse!) PvdA, die in zijn biografie uit de doeken doet hoe het neoliberalisme de laatste 30 jaar de Nederlandse samenleving heeft ondergegraven, en de sociaal-democraten stonden erbij en keken ernaar. En omdat de man het beter en genuanceerder verwoordde dan ik ooit zou kunnen: “Het geloof in de toekomst brengt mensen in beweging. Maar dat wordt niet meer verkondigd. De toekomst wordt nu in de politiek gebruikt als een dreigement: ‘Als jullie niet doen wat wij zeggen, is in de toekomst dit niet meer te betalen, wordt dat afgebroken.’ We worden alleen maar bedreigd met de toekomst, terwijl het een belofte zou moeten zijn. Vertel dat eens aan al die Vlaamse ministers.”

Meer glorieuze momenten uit het verkiezingscircus: de Iron Lady der Vlaamsche Christendemocraten die het ronduit gênante dreigement uitte dat “bij een versnipperd partijlandschap de kans kleiner wordt op een Vlaams(ch)e premier”, lees (liefst met een krop in de keel en leeuwenvlag in de aanslag): stem traditioneel of de Walenkoppen worden baas! Ten tweede: de geweldige switcheroo in retoriek tussen de CD&V en de VLD. Waren het de tjeven niet, met hun vijf minuten moed, die niet in een regering wilden stappen zonder staatshervorming en “wie gelooft die mensen nog”? Nu zitten we met petit De Croo die deze praatjes eens mag proberen te verzilveren in electoraal succes. We zullen zien of het hem beter vergaat.

Maar er was ook dichter bij huis een heus verkiezingscircus. Na veel gemail, gejammer en gekwel én na een tweede verkiezingsronde heeft toch 25 procent van de VUB-studenten zich de moeite getroost om te stemmen voor de studentenraadverkiezingen. Die volgende Studentenraad, die zo moeilijk verkozen werd moet zich volgend jaar écht eens zorgen gaan maken over hun rol op de VUB en hun verhouding tot de grijze massa studenten. Er is namelijk, en hiermee herhaal ik een sentiment dat in dit blad al tot treurens toe herhaald is, een enorme kloof tussen het belang van hun taak en hun band met het electoraat, de student. Diegenen die zich het vorige Moeialnummer kunnen herinneren, weten alvast hoe het niet moet.

Verder raast in VUB-land de goede oude geruchtenmolen ook rustig verder. Zo gaf de erg vage aankondiging van rector Paul De Knop over een mogelijke basisschool op de campus aanleiding tot een heuse facebookpagina, die zich vooral focuste op het mogelijk verlies van de td-tent die hiervoor plaats zou moeten maken. Ook de vraag van enkele gelovige (vooral moslim-)studenten om op de VUB een gebedsruimte in te richten stootte op verontwaardigde reacties bij het vrijzinnige studentenpubliek. Terecht ziet het wel een erg hypocriete kloof tussen het antiklerikaal verleden, de band met het vrij onderzoek (dat niet onderworpen mag zijn aan dogma’s en geopenbaarde waarheden, u weet wel) waar deze instelling zich zo graag op beroept en het toekennen van zulke privileges aan gelovigen, zelfs al zijn het deze keer geen kaloten. De Moeial houdt u op de hoogte, ook volgend jaar. Tot dan.