Biologisch bent u nog steeds enkel een jager met twee benen die in de blakende zon ging langeafstandslopen tegen een gazelle. Uren liep deze eerste mens door de savanne achter de gazelle, die doorliep totdat haar pezen op springen stonden en haar spieren een hogere concentratie aan melkzuur bevatten als uw moeder haar poes. Hier doodde de eerste mens dit beest en bracht het lichaam terug naar zijn stam om samen te genieten van het vullen van hun huls met organisch materiaal. Op die ene dag dat de mens leefde, heeft die enkel de laatste vijf minuten doorgebracht op een vaste stek met land, de laatste twee seconden masturberend achter zijn computer.
Geen nood meer aan een worsteling om eten te vinden, dankzij het comfort van de verlichting. Lang leve de vooruitgang! We hebben allemaal zoveel vrije tijd, we zijn absoluut vrij om te kiezen wat we doen. Maar toch doet iedereen hetzelfde. Zoals onze volgende vrienden:
De knetterstonede dronkaard kruipt uit zijn zetel en waagt zwaar ademend zijn tocht richting de koelkast, om die het droge stuk pizza te ontfutselen. Op zijn tocht ontwijkt hij misplaatste schoenen, kleren, peuken en bierflesjes. Waarna hij met de grijns van een geslagen roofdier terug neerploft in zijn comfortabel nest, en zich voor eventjes succesvol waant. Hij verlaagt zijn mentale capaciteiten zodat de omgang met de eenvoudige werkelijkheid een gevecht wordt. De autointoxicatie is het pad naar de lyriek voor sommigen.
De werkende mens verwend zijn innerlijk roofdier door zich mentaal af te beulen op de bureaus of werkvloeren en valt verlost in zijn zetel. Hierna zet hij zijn electronica aan en geniet van de bijzonder helfdhaftige verhalen gespeeld door mooie mensen. Hij voelt zich ondertussen zo’n loser dat hij niet meer durft te dromen. De mens gaat de volgende dag terug naar zijn werk en wordt meer verslaafd aan de daden van zijn surrogaat-helden. Doel bereikt. De worsteling en het lyrische zijn niet meer causaal verbonden.
De specialist leeft verstopt in een complexe taalwereld, die hij teelt door mentale incest richting kennis; leeft in zijn mentale realiteit die uiteindelijk compleet verward geraakt door de dissonanties tussen zijn realiteit en ‘waarheden’. Absolute waarheden veroorzaken problemen. Zie 2e eeuw. De specialist gelooft het hardste in lyriek en waant zichzelf een echte held. Hij is misschien al verloren voor hij begonnen was.
Het enige wat verschilt tussen dit typetje en onze kranige kerel van het begin der mensentijden is de taal. Die is heel de tijd verschoven ter bekrachtiging van de doelen van het macro-organisme. Omdat talen die niet zorgen voor een voortplanting en vooruitgangsstreven bij zijn gebruikers, niet blijven bestaan en er gewoon uit geselecteerd worden. Er is ondertussen keuze genoeg aan gazelles, maar geen enkele heeft nog smaak. Heeft Nietzsche ons verlost van de slavenmoraal? Absoluut niet. Slaven zijn we nog steeds. Overmensen te bespeuren? Geen idee. Mijn tip? Fuck taal. En onthou ieder momment dat ooit dat lichaam van u in stukken valt.
Amor fati!
Ik ga mij te pletter zuipen!
Tomas
0 Comment