Best Coast, it

De L.A. Times kijkt al uit naar hun debuutplaat, ze stonden zopas op Primavera, ze zijn de nieuwe lievelingen van Pitchfork en de rest van de blogosfeer en zijn geobsedeerd door weed (tijdens het interview tot acht maal toe te weten gekomen hoe heftig ze het vonden om in Nederland te gaan spelen; gelukkig doen wij hier niet mee aan dergelijke obsceniteiten in dit kwaliteitsvolle boekje, dus censureren we liefst preventief). Ze zijn met andere woorden cooler dan cool, en met reden. Zet eens When I’m with You op en luister naar het beste zomerse rockbriesje sinds het jaar 765 van voor onze Heer. Ik dacht het al. Het interview vond plaats na hun optreden in Gent, op een parking vlak naast de Leie. Ja, het leven van een rockster is altijd pure luxe.

d.M.: Jullie eerste grote Amerikaanse en Engelse tour is net achter de rug. Was het wel een goed idee om nog wat verder te gaan en er direct een Europese tour bij te nemen?

Bethany Cosentino (zang/gitaar): Ja, we moesten uiteindelijk iets doen. Binnenkort komt onze eerste plaat uit. Het is soms gewoon leuk om bezig te blijven. Ik merk ook dat ik voor optredens gewoon wat op mijn PSP zit te spelen, onder de noemer van batterijen opladen. Ach, optreden is best wel leuk.

Bobb Bruno (bass): Het is ook telkens en overal anders. Er zijn dan wel verschillen tussen de States en hier in Europa, maar ook binnen Europa is het telkens een nieuw avontuur. Het publiek hier was wel vrij teruggetrokken, maar sommige durven wel reageren.

Cosentino: Ja, zoals toen ik vroeg of er iemand keek naar Jersey Shore (een MTV-realityreeks over Italiaans-Amerikaanse guido’s in New Jersey, nvdr.) had ik weinig respons. Nu begrijp ik wel dat de serie hier minder kijkers heeft dan in de States, maar het is nog altijd moeilijk te begrijpen dat de mensen hier zo stil zijn tussen de nummers. Ze hebben zeer veel eerbied voor de songs, terwijl ik soms liever zou hebben dat ze wat lawaai maakten.

Is het niet bizar voor je om het label surfer lo-fi pop opgespeld te krijgen, aangezien je toch een lange tijd in New York hebt gewoond voor je studies?

Cosentino: Ja, ik vind dat ook bizar. Net zoals ik niet goed begrijp wat mensen willen zeggen met lo-fi. Maar kijk, die surfer hebben we een beetje zelf gezocht. Dit komt doordat we van Californië afkomstig zijn, er wat psychedelische invloeden in onze muziek te vinden zijn en door de ‘Coast’ in onze groepsnaam. In feite ben ik niet zo’n grote fan van het strand.

Bruno: Het valt te betwijfelen hoezeer The Beach Boys van het strand hielden.

Sorry om het mijmeren over The Beach Boys te onderbreken, maar qua teksten vind ik dat jullie een grotere connectie hebben dan op muzikaal vlak.

Bruno: Dat is net waar het op aankomt bij het schrijven van een song: de zoektocht naar de ultieme hook. Het mag best catchy zijn en kraken tegelijkertijd.

Cosentino: Als het op teksten aankomt, zijn mijn eigen werkjes soms maar puberale kladjes. Ik vind dat gekneusde tintje aan mijn teksten uiteindelijk wel leuk. Ik zou het niet anders kunnen.

Ja, maar ik vind deze nieuwe beweging dan ook zeer logisch. The Ramones waren ook grote fans van The Beach Boys, maar zij speelden het dan ook tien keer sneller en honderd keer slordiger.

Cosentino: Een filosofie waar ik me zeker kan in vinden. Ik zat onlangs nog met een cover van hen in het hoofd. (zingt) Du-dudu- du-du-du.

Bruno: Wendy?

Cosentino: Nee, dat hebben ze niet gecoverd. DU-DU-DU-DU-DU-DU… under the moonlight…

Do You Wanna Dance? van Rocket to Russia.

Cosentino: Yeah, machtig hè. Maar Wendy is inderdaad ook een sterk lied. Ja, The Ramones en The Beach Boys zijn wel grote namen, maar soms heb ik het gevoel dat veel mensen al meteen hun mening hebben gevormd omdat ze bekend zijn. En dat terwijl je, als je naar hun songs luistert, soms zowel in de simpliciteit van hun teksten als in hun muziek hun grootsheid kan zien.

Bruno: “Dat is net waar het op aankomt bij het schrijven van een song: de zoektocht naar de ultieme hook.”

Wil je daar indirect mee zeggen dat jullie op dezelfde golflengte zitten als hen?

Cosentino: Nee. Al willen we dat wel, hoor. Hoe cool zou het niet zijn om zo’n nummers uit onze mouw te schudden. Jammer genoeg is dat niet zo.

Bruno: Ik vind van wel. We zijn lang genoeg bescheiden geweest. We zijn even goed. Mensen beseffen dat niet. Helaas.

Cosentino: Was dit nu ons officiële statement? Ik vergeet dat altijd. Verdorie, ja!

Ik denk dat Vivian Girls dat tegenwoordig ook als officieel statement hebben.

Bruno: Oh, echt?

Cosentino: Vivian Girls zijn ook wel zeer goed. Ik ben ook zeer goed bevriend met hen. We zitten wel op hetzelfde niveau. Laten we eerst nog een paar nummers schrijven om onszelf te meten aan The Beach Boys.

Nog niet beu om met hen vergeleken te worden?

Cosentino: Nou, het is gemakkelijk hé. Idem dito voor Dum Dum Girls. Ook al klinken we niet hetzelfde. We passen in hetzelfde plaatje.

Bruno: Ja, die kunnen met de hele band schoenen gaan kopen. Ik moet altijd mijn eigen weg zoeken. It’s a hard knock life.

Ligt dat dan al aan de basis van het verschil in het songschrijven zelf?

Bruno: Ja, ik denk dat elke band een andere manier van schrijven heeft. Bethany neemt meestal het leeuwendeel voor haar rekening en ik zoek dan links en rechts ook nog wat.

Cosentino: Nu is dit wel raar, want ik schrijf het best op mijn eentje. Eenmaal er wat structuur in zit, geef ik het door aan de anderen. Het eigenaardige is dat ik er wel over communiceer met Cassie (Ramone van Vivian Girls, nvdr.). Zij geeft wat materiaal aan mij en vice versa. Niet dat we elkaars songs beïnvloeden; het is eerder een kritische luisterbeurt.

Het is toch in elk geval gemakkelijker om de groupies te verdelen.

Bruno: Vooral duidelijker. Kijk, als je band bestaat uit enkel mannen of vrouwen, dan komen er problemen van. Of je moet delen, en niemand deelt nu eenmaal graag. Daarom werkt de dynamiek binnen de groep zo goed, denk ik. Iedereen krijgt wat hij wil of kan krijgen.

Cosentino: Ik heb wel een vriendje, Ronald (in de clip van When I’m with You speelt Ronald McDonald mee, de clown, nvdr.).

Ik was het bijna vergeten. Gaat alles goed met hem?

Cosentino: Ja, dat is ook de reden waarom we enkel spelen in steden met een McDonalds. Ik kan moeilijk zonder hem.

Je bent je er toch van bewust dat hij tegenwoordig samen met priesters een van de grootste angsten van kleine kinderen is?

Cosentino: Dat die kinderen maar schrik hebben, ja!