Kennethbos is boos: Terug voor meer

Ruim een jaar geleden wijdde ik enkele van mijn eerste columns aan onder meer de rol van (afwezige) studentenparticipatie aan de VUB, en de potsierlijke studentenvertegenwoordiging door de studentenraad en de lachwekkende, ouderwets reactionaire invulling van het pauselijk ambt door een ex-hitlerjugendlid. Gelukkig heeft niemand het sindsdien nodig gevonden om iets te veranderen aan déze wantoestanden, of ondergetekende moest drie geheel nieuwe ergernissen vinden om zijn dagen te kleuren. Kennethbos is boos anno 2010: non, non, rien ne va changer.

Ten eerste: zoals sommigen van jullie misschien gemerkt hebben, zijn tijdens mijn schrijven de studentenraadverkiezingen in volle gang en net zoals vorig jaar is het een grote vraag of het quorum van 25 procent wel gehaald zal worden. Een cursieve misschien in de eerste zin van de paragraaf, want terwijl ik dit schrijf is het eveneens lentevakantie. Laat het nu net zijn dat voor de gemiddelde student de enige manier om te weten te komen dát er überhaupt verkiezingen zijn, de webmail is. Ik wil natuurlijk niet tekort doen aan de ongebreidelde motivatie van de gemiddelde VUB-student, maar mijn VUB-e-mailverkeer is op dit moment niet mijn hoogste prioriteit.

Gefluisterd wordt dat de reden van deze flater is dat de voorzitter van de Studentenraad hierop aandrong omdat hij in de periode daarvoor met VUBMUN in Taiwan zat. Als deze voorzitter niet hoogstpersoonlijk alle stemmen moet tellen, gaat het mij te boven waarom dit in godsnaam een relevante reden zou zijn om een verkiezing uit te stellen. Niet dat de huidige Studentenraad geen andere katten te geselen heeft. Zo leek het in het begin van dit academiejaar alsof ook de Studentenraad het Obama-marketingteam aangeworven had. Hope & Change were comin’, de Studentenraad werd transparant, aanwezig in het dagelijks leven, bekend bij iedereen tot zelfs de meest groene eerstejaarsstudent en noem maar op.

Synchroon met het Obama-fenomeen blijkt dit vandaag niets meer dan een ontgoocheling. De verslagen zijn nog steeds geheim voor het studentenpubliek, de gemiddelde eerstejaars weet nog steeds niet wat een studentenraad is, laat staan wat hij er in godsnaam aan zou moeten hebben, maar heeft (misschien dus) wel een e-mail gelezen waarin beloofd wordt dat persoon X hem zéér goed zal vertegenwoordigen, wat onze brave eerstejaars, zoals het nu zit, dus onmogelijk kan controleren volgend jaar. Op die manier zijn de enigen die iets hebben aan de studentenraad de verkozenen zelf, het staat namelijk aardig op een cv en de weekendjes weg mogen naar het schijnt iets kosten. De andere grote winnaars zijn natuurlijk de powers that be te Gebouw M, die natuurlijk niets liever hebben dan een passieve studentenraad zonder enige voeling bij de studenten, dat werkt allemaal wat vlotter, dat spreekt voor zich.

Tijd om het tweede sujet opnieuw aan de schandpaal te nagelen. Een jaar geleden had ik nooit kunnen dromen dat de Heilige Roomse Kerk me in zo een korte tijd met zoveel walging zou kunnen vullen. De laatste maanden zagen we onder meer hoe een traditionalist, vooral bekend van ranzige opmerkingen over homoseksualiteit, aartsbisschop werd, waarna hij prompt mee het offensief in ging tegen de abortuswetgeving en dat het officiële standpunt van het Vaticaan wel degelijk is dat pedofilie en homofilie min of meer hetzelfde zijn, met als enige verschil dat de Katholieke Kerk zich wél actief verzet tegen homoseksualiteit.

Als we bovenstaande walgelijke homofobie nog kunnen weglachen als zogenoemde mening van een achterhaald bijgeloof en zijn leiders, kunnen we dat niet meer als het gaat om de institutionele kinderverkrachting die ze decennia lang heeft gedoogd en verstopt. Genoeg is genoeg. Tijd om de Katholieke Kerk te noemen wat ze is: een georganiseerd misdaadkartel, waarin kinderverkrachting een georganiseerd tijdsverdrijf was, een faux pas, ten hoogste een reden om een priester nieuwe oorden te laten opzoeken. Een van de meest weerzinwekkende voorbeelden, featuring Ratzinger zelf: Lawrence C. Murphy, een Amerikaanse priester die tweehonderd (200! Twee-honderd!) kinderen molesteerde in een school voor doven werd zelfs niet van zijn priesterschap beroofd. Verantwoordelijk hiervoor: de huidige heilige vader, arm slachtoffer van roddelcampagnes, toen in de rol van leider van wat vroeger gekend stond als de inquisitie, besloot dat het universeel belang en imago van de kerk belangrijker was dan Murphy te verwijzen naar een kerkelijke (!) rechtbank.

Meneer Murphy stierf, na te zijn verhuisd naar onder meer een penitentiaire instelling voor kinderen, als een gelukkig priester. Als Marc Dutroux een priester was, had hij nog steeds een bloeiende carrière die hem van plaats tot plaats bracht. En over mgr. Léonard, zo braaf het ongeboren leven verdedigend: sommige onverlaten zouden durven suggereren dat hij van mening is dat ongeboren leven heilig is en beschermd moet worden tot op het moment van de bevalling, waarna vijf jaar later datzelfde leven verkracht mag worden door een van zijn werknemers. Een mens zou bijna gaan hopen dat er een hel was, zo worden sommigen toch ooit gestraft.

Als uitsmijter de laatste groep die de bedenkelijke eer krijgt om vermeld te worden in mijn scheldproza en een prijs voor lamlendigheid verdienen: de parlementairen die het boerkaverbod hebben goedgekeurd. Proficiat. “Slachtoffers van huiselijk geweld zullen vanaf nu een boete of celstraf krijgen als ze niet onmiddellijk stoppen met geslagen te worden door hun man.” Dit lijkt mij na dit oh zo dappere boerkaverbod een logisch nieuw wetsvoorstel. Volgens onder meer de Verlichte Liberalen is het namelijk een evidentie om arme slachtoffers van onderdrukking en vrouwenhaat te straffen tot ze godverdomme stoppen met onderdrukt te zijn. Als voornamelijk rijke blanke mannen weten zij natuurlijk het best hoe we een enorm marginaal fenomeen bij een van de meest kansloze groepen in onze maatschappij het beste bestrijden: door er een crimineel feit van te maken, natuurlijk. Deze vrouwen, onderdrukt als ze zijn door hun patriarchale overheersers, moeten nu thuis gewoon uitleggen dat hun boerka vanaf nu verboden is, de ketenen afwerpen en carrière maken. Zei hier iemand leeg gebaar?