Pudding. Spekjes. Vleugeltjes. Oké. Strak. Té Strak. Maar ook Stevig. Stronken. Spierknopen. Ik zat op een staande fiets in HealthCity. Tweeëndertig mensen werkten naarstig aan hun conditie, ze hadden haast. Eén keek toe, met toenemende fascinatie. In een wereld waar alles snel, strak en spier moet zijn, had ik een gratis week in HealthCity gekregen. De wereld van adonissen en niet-adonissen. De troostende gedachte dat ik wél goed ben in langeafstandslopen houdt me al jarenlang overeind, zij het niet dat mijn benen twee keer zo dun zijn als de armen van mijn vrienden. Ik moest het toch eens geprobeerd hebben.
De Ice Tea was gratis, met catechines! stond er op. Nooit van gehoord. Fietsen werd al snel saai, de habitués namen hun oortjes mee om tv te kijken. Geobsedeerd keek er één naar Jan Jambon – ik keek zonder geluid. Ik wilde zoveel mogelijk laten opvallen dat ik een rookie was, dus ik liep veel rond en liet duidelijk blijken dat ik verbaasd was over alles wat ik zag. Rubbernecking – zoals ze dat noemen – tot ik aan de glazen bak kwam. Daar stonden zij die meer spier dan mens zijn. Zij die een onderlijfje dragen dat bij het doen van de reps bijna scheurt. Dit onderlijfje is onmogelijk uit te doen en als er gezweet wordt, wordt het één met het lichaam. In het groot stond er HealthCity op.
Naast de loop-, fiets- en roeimachines staan er ook waggel- en trapwerktuigen. Op de laatste twee soorten stonden alleen maar vrouwen. En één man. Voor die billen, konten en dijen werd blijkbaar hard getraind. Vreselijk hard. Ik zou niet graag bil of kont zijn in deze tijden. Het deed me denken aan de reclames op die ene zender waar ze alleen maar spullen verkopen. Waar ze bezweet zeggen: “En het kost me geen moeite, de calorieën vliegen eraf!” Op de achtergrond zie je de hele kamer meesporten, overenthousiaste bodybuilders. Een andere attractie van het pretpark is de trilplaat. Ik werd zodanig dooreengerammeld dat ik dacht dat ik Parkinson had. Een keer of drie zelfs.
Ik zag een dikkerdje op de loopband, rood en bezweet. Die moest nog jaren lopen om in conditie te geraken. Er is ook een plek met toestellen waar minder professionals zijn. Zorgvuldig volgde ik de instructies die op alle toestellen stonden. Schouderspieren, onderrugspieren, deltoïden. Ik wist plots dat ik buiten merg en been ook massa bezat, niet veel, maar bon. Bij een van mijn massa-accumulerende oefeningen verscheen er plots op het scherm: “Welness schenkt je vitaliteit en kracht.” Helemaal verbouwereerd was ik toen de volgende tekst verscheen: “Welness verbetert uw prestaties op het werk en thuis.” Ik wist niet of ik hier nu vaker moest komen of niet. Later zou ik beseffen dat deze onooglijk grote wijsheden eigenlijk een onderhuidse vorm van indoctrinatie waren. Ik was blij dat ik mezelf had kunnen redden van boomstronkisme.
Om mijn ervaring helemaal met u te delen, mijn beste lezer, moet ik u dit nog meegeven: piemels. Massa’s piemels. Blijkbaar was ik de enige die nog enige preutsheid over mij had, de rest niet. Piemels. Overal.
0 Comment