Door Piet Van de Velde
Normaal gezien moet er een alarm loeien bij elke muziekjournalist als het woordje wereldmuziek gebruikt wordt in combinatie met indie pop. Maar New Yorks finests, Vampire Weekend, is er dan weer om het tegendeel te bewijzen. Hun laatste album, Contra, veroverde vanuit het niets de eerste plek in de Amerikaanse en Britse hitlijsten en oogstte oneindig veel lof van ongeveer elke muziekcriticus. Tijd dus voor een interview in Brussels finest studentbookske.
d.M.: (ironisch) Eindelijk het politiek geïnspireerde album over de strijd van Sandinisten in de jaren ’80 tegen de Contra’s?
Chris Baio (bass, tweede van rechts op de foto): (heel moeizame glimlach) Nee, nee. Contra gaat voor mij persoonlijk eerder over de houding die mensen kunnen aannemen. Omdat alles zo rond imago draait en omdat je iets snel te kunt veroordelen voor je het zelf nog maar kent. Maar even goed kan het staan voor de tegendraadse attitude van Vampire Weekend zelf.
Dit album wordt vaak omschreven als het Californië-album. Een poging om New York met de Beach Boys te verzoenen?
De arrangementen van de Beach Boys zijn wonderbaarlijk mooi, maar we hadden ook nood aan eens weg te zijn uit New York. Misschien kwam het omdat we niet weer dezelfde plaat wilden maken, maar ook voor wat afwisseling in het dagelijkse leven.Deze plaat is niet enkel wat meer in de sfeer van de Beach Boys, maar heeft ook andere invloeden, zelfs Mexicaanse. Het geheel heeft een fijn melancholisch optimisme.
En hoe verliep het schrijfproces? Had Morrissey gelijk toen hij zei: “Every good band needs its own dictator”?
Nu ik weet niet of dat opgaat voor elke band, maar als het destijds voor The Smiths zo werkte, dan is dat goed voor hen. Ik denk dat het bij ons op een andere manier gebeurt. Natuurlijk kan niet iedereen even veel inspraak hebben in het creatief proces, maar dat wil niet zeggen dat we niet alle perspectieven proberen te bekijken. Ezra (Koening, zanger, nvdr.) en Rostam (Batmanglij, keyboards, nvdr.) komen meestal met wat aanzetten en dan beginnen we daar wat rond te werken. Groepsdynamiek is een zeer verwarrend gegeven. Vooral bij het schrijven van een tweede plaat want ja, het is je debuut niet. Ik bedoel, toen kon je meer rustig in de schaduw werken aan je nummers. Californië was dan ook goed omdat we zo conceptueel deze plaat konden uitwerken zonder te veel pottenkijkers.
Bedoel je ook het leren omgaan met de aandacht van de gossip media/blogwereld voor Vampire Weekend? Bijvoorbeeld omdat Rostam uit de kast is gekomen?
Dat is inderdaad iets bizars, vooral omdat dan ineens ook Rolling Stone en andere bladen, die toch bij mijn weten geen tabloids zijn, ook meedoen aan die media frenzy. Nu ja, ik denk ook dat dit nu ontegensprekelijk deel uitmaakt van het bekend zijn. Maar we hebben het zelf gezocht. … We moesten maar niet zo’n goeie nummers maken. Dan is het logisch dat iedereen geïnteresseerd is in wat we doen (lacht).
Als we het dan toch over varia gaan hebben: Zijn de student loans afbetaald voor jullie academische carrière aan Columbia University?
Ach die ‘students loans zijn een monster. Maar van de andere kant, op Columbia hebben we elkaar ook leren kennen en daar is het idee van Vampire Weekend zowat geboren. Dus het is een kwestie van geven en nemen. Zoals bij zoveel in het leven.
Dan nog een laatste vraag: hebben jullie nog contact met de New Yorkse scene?
Met al dit touren is er weinig tijd om zelf nog actief te zijn binnen een scene. Wat ik ook gemerkt heb, is dat er overal wel interessante dingen gebeuren en dat het echt nodig is om zoveel mogelijk te absorberen van dat alles.
0 Comment