Film: Met de Wolfman in het bos

Iedere dag beklaag ik me, zoals veel van mijn leeftijdsgenoten, mijn tienerjaren te hebben moeten afwerken in een decennium dat niet eens een fatsoenlijke naam had (the noughties is geen aanvaardbaar antwoord), laat staan een overkoepelende massa-jeugdcultuur. Sommigen verliezen zich als reactie in een misplaatste nostalgie naar de jaren zestig, gekristalliseerd in kitsch extraordinaire als Across the Universe en The Beatles: Rock Band. Anderen laten hun haar groeien, gooien hun T-shirts weg, ruilen hun douchezeep in voor dvd-boxen van That ’70s Show en behangen hun muren met posters van Jimi Hendrix, Frank Zappa of Bob Marley.

Voorbeelden van de comeback die de jaren ‘80 momentaal aan het maken zijn, hoef ik zelfs niet meer te geven: zet gewoon uw veel te grote zonnebril af en kijk om u heen. Ikzelf heb dan weer gekozen voor de vroege jaren ‘90 als locatie voor mijn persoonlijke shangri-la: R.E.M. was de populairste groep ter wereld, in de modewereld was “als het maar comfortabel zit” de enige (en dan bedoel ik werkelijk de énige) norm en in de filmzalen oogstten verfilmingen van gothic horrorromans tonnen succes, met als artistieke uitschieters Coppola’s Dracula en Kenneth Branaghs onderschatte meesterwerk Frankenstein. In tegenstelling tot de sliert vampieren, weerwolven en wat-nog-niet-allemaal-films die de afgelopen jaren in de zalen kwamen, kozen deze films niet simpelweg de conventies van het genre uit die het best in hun kraam pasten, om de rest doodleuk weg te werpen, maar hielden zij zich consequent aan alle vereisten en clichés. Bovendien bleven de metaforen, als ze al aanwezig waren, braaf op de achtergrond: de films gingen in de eerste plaats over monsters, moord en verderf – niet over ontluikende seksuele lust, het belang van onthouding of, euhm, menstruatie.

Stel u dus mijn enthousiasme voor toen ik de trailer van The Wolfman zag. 19de eeuwse bossen? Ongeruste dorpelingen? Vochtige kerkers? Kwakzalverij? Een titel als The Wolfman? Anthony Hopkins? Moest het een paar graden warmer zijn, ik zat nu al in een tentje voor de ingang van de bioscoop.

Jazeker, de regisseur heeft ook reeds het verschrikkelijke Jurassic Park III en Jumanji op zijn actief staan en ja, de releasedatum is al verschillende malen verschoven – meestal geen goed teken – maar het is koud buiten en het regent, Oud-België is in tegenstelling tot wat ik had gehoopt nog steeds niet afgevoerd, Yves Leterme is op een of andere manier terug onze eerste minister, Salma Hayek heeft nog altijd niet geantwoord op mijn e-mails en RSC Anderlecht gaat waarschijnlijk kampioen spelen dit jaar. In donkere tijden is het ieders morele plicht elk grijntje hoop stevig vast te grijpen en niet meer los te laten. The Wolfman wordt de film van het jaar. Omdat het moet.