De maanden tussen deze column en de vorige waren bij tijden een hoogmis voor fans van incompetentie, eindeloos geëmmer en ouderwetse smeerlapperij. We beginnen dicht bij huis, namelijk het Vlaamse politieke landschap.
Door Kenneth Pontzeele
G.W. Bush en Y. Leterme zijn beiden van het politieke toneel verdwenen, en we kregen er een iets draaglijker wereld voor in de plaats. De ene weliswaar een oorlogsmisdadiger, de andere simpelweg Vlaams incompetent, allebei laten ze een spreekwoordelijke plas achter op het tapijt. Leterme is in zijn bescheidenheid gestruikeld over drie redelijk eenvoudige woordjes: scheiding der machten. Deze woordjes kostten niet enkel de job van Leterme en Vandeurzen (Reynders mag zijn job als minister voor Het Leven rustig verder zetten), ze zorgden ook voor een triest politiek schouwspel, waarin iedereen heiliger dan de paus was, de democratie beschermd moest worden en de scheiding der machten wel genegeerd moét worden door een onderzoekscommissie. Wat die lastige experten ook mogen beweren, electoraal succes moet worden geoogst,en liefst nog vóór 9 juni.
De Vlaamse liberalen – kampioenen der consequente hypocrisie – hebben in deze moeilijke economische tijden het licht gezien van hun verloren messias. Jawel,Guy Verhofstadt is back. Dat deze neoliberaal de ideologische verantwoordelijkheid deelt voor de hedendaagse financiële crisis kan geen bezwaar zijn, ‘de mensen’ moeten zich gewoon de good ol’ days herinneren, toen geld aan de bomen groeide, belastingen dienden om verlaagd te worden, bedrijven bediend moesten worden en staatsbedrijven geprivatiseerd. Overigens, als oplossing van deze crisis deelt de VLD de mening van menig Amerikaans Republikein die denkt dat een financiële crisis opgelost wordt door belastingverlagingen. Een staat met een begrotingstekort heeft minder geld nodig, ziet u. Dit schaamteloze stemmen kopen brengt mij dan ook naadloos naar de volgende op mijn schandpaal.
Natuurlijk hoed ik mij om de VLD als kampioen van de hypocrisie te omschrijven in het land van deze nieuwe prins: Jean-Marie Dedecker. Al zou iemand met een slecht karakter kunnen opmerken dat hij de stiel bij de VLD geleerd heeft. Dedecker, met zijn absolute vrije meningsuiting (maar dan niet in eigen rangen, waar een dissidente mening niet geduld wordt) en rechts voor de raap heeft namelijk besloten dat het cordon sanitaire tóch een goed idee was en dat de volgende regering maar eens samengesteld moet worden zonder links. Ik vermoed dat Dedecker hiermee verwijst naar de sp.a, een partij die volgens de voorzitster zelfs niet meer socialistisch moet heten, laat staan links zijn. Een coalitie dus van LDD, CD&V en Open VLD, arm Vlaanderen inderdaad. Tegenover deze stoutmoedige plannen staat aan Vlaamse linkerzijde dus een socialistische partij die dat zelfs in naam bijna niet meer was, de Groenen en de LSP (Spirit, VL.Pro minus Bertje) en aan Franstalige zijde de PS, een partij die zijn uiterste best doet om qua cliëntelisme de Waalse CVP te blijven, en Ecolo. We zijn goed bezig, ook al zeggen ze van niet.
Oh ja, Bart De Wever is overigens nog steeds een oerconservatieve lul, bijna-slimste mens of niet. Dat de man erin slaagt om ietwat entertainend te zijn in een goed gemaakte quiz verandert niets aan wat hij is: de voorzitter van een partijtje dat sukkelt met de kiesdrempel, en laten we het daar voorlopig bij houden.
De rechterzijde beperkt zich natuurlijk niet tot de Belgische landsgrenzen om mij te irriteren. Partijvoorzitter van de Nederlandse Partij van de Vrijheid, de heer Geert Wilders wou namelijk op uitstapje gaan naar Groot-Brittannië om aan enkele parlementsleden zijn filmpje te laten zien. Voor mij geen probleem. Ik had dit gedeelte van mijn column graag willen gebruiken om te argumenteren dat vrij verkeer van personen binnen de EU ook geldt voor racistische klootzakken, en dat fascisme niet verslagen wordt met fascistische maatregelen. Maar de heer Wilders maakt het mij onmogelijk. Dit heertje, volgens zijn weblog een heuse freedom fighter, heeft namelijk zélf geen enkel probleem met het autoritaire. Zo wil hij de Koran verbieden, omdat dit boek net als Mein Kampf zou oproepen tot geweld. Wilders verklaarde dan ook op Heathrow, zonder zelf de ironie te vatten:
“This is freedom of speech. I mean, let’s have a debate”, zo vertelde hij aan de BBC. “This is how a democracy and the rule of law and a civil society should work. If you disagree, talk to one another.”
Er zijn uiteraard twee politieke definities van de woorden vrijheid en vrijheid van meningsuiting: die van Wilders, Dewinter en vele anderen, en wat ze écht betekenen. Cognitieve dissonantie als basis van een ideologie, il faut le faire.
Op het internationaal toneel is er natuurlijk ook geen ontkomen aan de Gaza-kwestie, waar de Israëlische regering, met de verkiezingen in aantocht, de bevolking van Gaza – grootste openluchtgevangenis ter wereld – ons nog eens nader liet kennismaken met de enige democratie in het Midden-Oosten. Dit natuurlijk zonder enig noemenswaardig verzet van internationale leiders. Omdat al vele anderen het al veel beter verwoord hebben zal ik mij beperken tot de slotsom van een analyse van Robert Fisk in The Independent:
“Yes, Israelis deserve security. Twenty Israelis dead in 10 years around Gaza is a grim figure indeed. But 600 Palestinians dead in just over a week, thousands over the years since 1948 – when the Israeli massacre at Deir Yassin helped to kick-start the flight of Palestinians from that part of Palestine that was to become Israel – is on a quite different scale. This recalls not a normal Middle East bloodletting but an atrocity on the level of the Balkan wars of the 1990s. And of course, when an Arab bestirs himself with unrestrained fury and takes out his incendiary, blind anger on the West, we will say it has nothing to do with us. Why do they hate us, we will ask? But let us not say we do not know the answer.”
Deze Israëlische verkiezingen van 10 februari werden overigens wél gewonnen door de Kadima van Livni, gevolgd door twee partijen die zo mogelijk nog gevaarlijker zijn voor Palestijnen en vrede in het Midden-Oosten, namelijk Likoed van Netanyahu en Yisrael Beitenu van Lieberman, een fraudeur die qua Arabierenhaat Filip Dewinter op Mieke Vogels doet lijken.
Als uitsmijter van deze column hoef ik zelfs geen snijdende opmerkingen te maken, een simpele opsomming van feiten volstaat om de lustige cynicus van een levensvoorraad schadenfreude te voorzien. Aldus, in de categorie Slechte punchline zoekt grap: Ex-Hitlerjugend-paus promoveert notoir negationist.
Jawel, de heer Joseph Alois Ratzinger, sinds 2005 herder van de Katholieke Kerk, heeft de excommunicatie van Richard Williamson ongedaan gemaakt. Niet enkel is dit een erg domme pr-zet, het is symptomatisch voor de traditionalistische koers die het Vaticaan gekozen heeft. De heer Williamson, lid van het Pius X-genootschap geleid door Marcel Lefebvre, verzet zich ook tegen het Tweede Vaticaans Concilie, dat de Kerk iets te hard moderniseerde tot de vrouwenonderdrukkende, pedofielen beschermende homofobe organisatie met kerkdiensten in de volkstaal die we vandaag kennen. Moge God ons allemaal bijstaan als dit de richting is die Benedictus de Zestiende wil uitgaan.
Met geërgerde groetjes,
Kenneth Pontzeele
0 Comment