Op binnen- en buitencampusland

“I don’t have pet peeves; I have major psychotic fucking hatreds, okay. And it makes the world a lot easier to sort out.” – George Carlin (12 mei 1937 – 22 juni 2008).

Door Kenneth Pontzeele

Deze maand zou ik in Kennethbos is boos, een column bedoeld om mijn dagelijkse ergernissen, frustraties en psychotic fucking hatreds te uiten, het willen hebben over enkele zaken die mij op dit moment het leven zuur maken: de onderwijsinstelling die dit blad mogelijk maakt, het ‘ongelukje’ op de wereldwijde financiële markten en de indrukwekkende politieke reacties hierop, en als orgelpunt een trouwe lezer van de Moeial en the man I love to hate: Jean-Marie Dedecker.

De eerste organisatie om op mijn hitlist te verschijnen is u als lezer hoogst waarschijnlijk niet onbekend; ik heb het natuurlijk over onze geliefde alma mater, de Vrije Universiteit Brussel, en specifiek de VUB-administratie en wat collegiaal de VUB-mentaliteit genoemd wordt. Dit heeft ongetwijfeld enkele voordelen, die nonchalante eerstejaars zeker zullen bevallen. Zo is een deadline zelden een deadline, een afspraak heeft een nogal variabel karakter en alles kan nogal geregeld worden met een gemiddelde ongeveeriteitsfactor.

Minder joviaal wordt het als je als arme student wat info nodig hebt over pakweg; wat gebeurt er als ik niet slaag voor vakken in het eerste jaar? Wel, beste collega, de VUB gaat u, na een mailtje met uw examenresultaten, om het cru te verwoorden geen kloten laten weten. Hoelang u moet wachten op enige hint of tip kan ik u niet melden, máár ik kan u wel zeggen dat de VUB-mentaliteit niet verhindert het juiste rekeningnummer te mailen als er heringeschreven moet worden.

Een ander gebied waarop onze universiteit wel een of meerdere kansen laat schieten is natuurlijk alles wat het online-gebeuren betreft. Een kleine bloemlezing.

Ten eerste: http://vub.ac.be/ (zonder www dus) brengt je uiteraard niet naar de VUB-site, maar naar de praktische melding: Address Not Found. Firefox can’t find the server at vub.ac.be. Eenmaal je deze truc doorhebt, begint de miserie eigenlijk maar, want deze site is voor een student quasi nutteloos, wegens het duidelijk bedoeld zijn als reclamepagina voor uw opvolgers. Wat je als student namelijk nodig hebt, is uiteraard je faculteitswebsite, of de aparte webmailapplicatie, of PointCarré. Enige integratie tussen deze drie applicaties is met moeite te vinden; als je het collegerooster zoekt, je mails wil checken en wat slides wil afprinten kan je dus zowat de halve VUB-cyberspace gaan verkennen.

Ten tweede: de ietwat gênante poging om een heus breed scala aan e-learning functionaliteiten (letterlijk te lezen op pointcarre.vub.ac.be) aan te bieden op het eerder vermelde Pointcarre, want – laten we eerlijk zijn – buiten het downloaden van slides en een eventuele syllabus is er weinig te beleven. De titularis kan dit medium gebruiken voor mededelingen, maar kan evengoed mailen. Examenresultaten worden gemaild, tenzij ze eerder op PointCarre verschijnen; dan is het openbaar en krijg je de punten van al je collega’s er gratis bij, als service. Iedereen die weleens op het digitale leerplatform van UGent of KULeuven heeft vertoefd, beseft hoe breed het scala van PointCarré nét blijkt te zijn. O ja, de lelijke lay-out die we vorig academiejaar nog hadden is wél opgepoetst, maar ik had liever een lelijke functionele site dan een mooie disfunctionele bron voor mijn slides.

Na deze online frustraties slaagt de VUB er uiteraard ook in om mij te enerveren in het dagdagelijkse leven. Ik ben namelijk sinds begin dit jaar een huurder van deze instelling, in het gerenoveerde studentenhuis Nieuwelaan. De VUB verdient hier waarschijnlijk zelfs een pluim; het feit dat dit studentenhuis twee hele dagen voor het begin van het studentenjaar open en bewoonbaar was, is voor sommigen al een verrassing gebleken. Wel ja, open en bewoonbaar betekent niet dat er bijvoorbeeld al een beloofde ontspanningsruimte zou zijn, of dat er überhaupt nog gewerkt wordt aan een ontspanningsruimte; men zou het alvast niet merken aan de toestand in de kelder. Ook de wasmachines (nogal vitaal voor bijvoordeeld de erasmusstudenten)  zijn nog niet aanwezig.

Maar dit zijn uiteraard allemaal kleine zaken, die mij niet zo zouden storen als het gebrek aan respect voor privacy die de VUB mij toonde, me niet was overkomen. Toen ik enige tijd geleden terugkwam van een college vond ik mijn deur namelijk wagenwijd open en zat er een internetpaljas te paljassen onder mijn bureau. Blijkbaar was het van het hoogste belang dat er een stickertje kwam op mijn internetaansluiting en was het van ondergeschikt belang dat ik al dan niet aanwezig was. Dit is naar mijn weten in heel mijn gang (en het gebouw?) gebeurd, zonder enige communicatie van de VUB. De boodschap leek mij duidelijk: als er iets belangrijks moet gebeuren, is de students privacy van geen tel en geeft men werknemers van externe bedrijven een loper van het studentenhuis. Ook hebben we des nachts al bezoek gehad van de beveilingsdienst, inclusief hond. Laten we alsjeblieft niet het Amerikaanse voorbeeld volgen van de alomaanwezige campus police.

Contra goedkope stookolie via OCMW’s zijn is moeilijk goed te praten zonder over te komen als een kwaadaardige gek.

Maar genoeg over deze lokale ergernissen, laten we niet vergeten dat we leven op één grote frustrerende wereld, die op dit moment ietwat opgeschrokken is door enkele strubbelingen op de globale financiële markten.

Allereerst zou ik graag Verhofstadt Guy en zijn neoliberale trawanten – laten we Maggie Tatcher en Ronnie Reagan op het internationaal toneel niet vergeten – willen bedanken voor hun bijdrage aan de hedendaagse financiële crisis, die op een schitterende manier illustreert hoe de vrije markt gewoon wérkt, zonder al die lastige bemoeienissen van overheden en kapotgereglementeer.

Ik heb voor deze lastige neoliberale klootzak dan ook een schitterende suggestie: win stemmen door beide zijden van het politiek spectrum aan te spreken, zoals de VLD al deed in zijn prachtige nieuwe (lachwekkend populistische) campagne: “Kameraden, verliezen nationaliseren we, de winsten worden geprivatiseerd!” Deze suggestie komt gratis en voor niets met het voordeel dat die ellendige liberale hypocrisie van de baan is. Overigens nog één hint voor de VLD: contra goedkope stookolie via OCMW’s zijn is moeilijk goed te praten zonder over te komen als een kwaadaardige gek.

Ook meneer Leterme, de man met het charisma van een zak aardappelen, verdient in deze lastige economische tijden een pluim. Voor wie het zich niet meer zou herinneren, deze jofele Ieperse geitenboer is op 10 juni 2007 door 800.000 Vlamingen verkozen tot eerste minister en heeft zich sindsdien gedragen als een incompetente ploegbaas die – geef maar toe, Yves – liever iets anders zou doen, maar zelfs geen ontslag meer kan lospeuteren, hoe graag hij het ook zou willen.

Maar men merkt het in zijn ogen, die in de plaats van tragische wanhoop in deze crisis een bepaald joie de vivre uitstralen: dit doet hij graag. Fortis, Dexia en heel de vaderlandse banksector redden, borg staan voor mijn zuurverdiende spaarcentjes, ‘s avonds nog een crisisvergaderingetje met Sarkozy en de machtigen der aarde, den Yves zal deze crisis wel eens bezweren. Gelieve niet in de weg te staan als ik naar de bank storm om mijn spaargeld af te halen.

Dan nu ten slotte een speciale vermelding voor de gemiddelde Vlaming, die volgens een recente poll besloten heeft dat het zijn verloren vertrouwen aan Jean-Marie en zijn Lijst Dedecker wenst te geven. Iemand die op politiek niveau nog niets bewezen heeft, buiten het feit dat hij een te grote kwast was voor de VLD én het ex-kartel der kaloten en nieuwe Vlamen. Verder is het ideologisch onderkomen bieden aan ‘klassiek liberale’ sujetten als Boudewijn Bouckaert lichtjes beangstigend, bestrijder van het Vlaams Belang of niet. Deze opperpopulistische partij, die zich posteert als de zoveelste verdediger van het gezond verstand, komt dan ook op de proppen met geweldige ideeën zoals een vlaktaks, de invoering van de directe democratie door bindende referenda, het doorbreken van het cordon sanitaire, allemaal doordrenkt met een Vlaams-nationalistisch sausje. We kunnen er duidelijk enkel wel bij varen.

Tot zover deze editie. Ondergetekende maakt zich klaar voor alweer een nieuwe maand van schadenfreude, en hoopt tegen volgende keer onder het wereldwijde gezag te staan van president van de vrije wereld Obama. Indien niet, vrees ik dat er plaats te weinig zal zijn voor deze column.