Sinds Nathalie Teirlinck in 2006 furore maakte door als debutante met de kortfilm Anémone meteen de juryprijs van het filmfestival van Gent in de wacht te slepen, ging het snel voor haar. Anémone won meerdere prijzen en scoorde ook internationaal hoge ogen door vertoningen op gereputeerde festivals als Lucarno en Londen. Met haar eindwerk Juliette ging de jonge filmmaakster op hetzelfde elan verder: ze verkreeg er zelfs een Wildcard ter waarde van 60.000 euro mee. Tijd dat de VUB haar leert kennen.
Door Tom Matthijs
Welkom terug in Brussel!
Nathalie Teirlinck: “Het voelt inderdaad heel goed in Brussel te zijn. Ik ben oorspronkelijk van de rand van Brussel, maar voor mijn studies vertrok ik destijds naar Gent. Na vijf jaar in Gent mis ik wel het echte stadsgevoel. Vandaar dat ik heel blij ben dat ik hier nu een jaar cultuurwetenschappen (optie film en beeld, red.) kan volgen. Het geeft me de kans Brussel opnieuw wat meer te ontdekken. Ik heb het altijd al een heel inspirerende stad gevonden. De impressie die ik hier krijg, krijg ik niet of toch niet meer in Gent.”
Anémone was in 2006 je debuutfilm. Meteen een voltreffer bovendien. Had je het toen zelf ergens verwacht?
“Absoluut niet! Anémone heb ik destijds met een heel klein budget gedraaid, en bovendien op korte tijdspanne. Mensen zagen het uiteindelijk blijkbaar wel als een mooi debuut, maar zelf had ik zelfs nog niet bij de mogelijkheid stilgestaan dat ik ermee in de prijzen zou kunnen vallen. Het is ook zo dat er bij de totstandkoming van Anémone soms bemerkingen waren vanuit mijn begeleiding. Uiteindelijk heb ik toch maar mijn wil doorgedreven; zeker dat het goed zou zijn, was ik dus niet.”
Waarover gaat Anémone?
“Dat is niet zo gemakkelijk te vertellen, omdat het niet echt opgevat is als een klassiek verhaal. In essentie gaat het over een jong meisje dat op een verjaardagsfeestje een traumatische ervaring heeft opgedaan, en hoe zij daarmee omgaat. Herinneringen die terugkomen, als gevolg van kleine dingen die het meisje aan het verleden doen terugdenken. Eigenlijk gaat het over hoe het verleden terugkeert in het heden.”
In Juliette spelen herinneringen ook een grote rol. Is dat toeval?
“Ik geloof sterk in het idee dat herinneringen heel sterk kunnen inspelen op het heden, dat ze soms je beslissingen in het heden bepalen. Ik werk er dan ook graag mee.”
Heeft je debuut niet meteen de lat heel hoog gelegd voor wat nog komen moest? Heb je daar bij het maken van Juliette enige hinder van ondervonden?
“Het succes van Anémone heeft zeker perspectieven geopend voor mijn eindwerk. Toch heeft het inderdaad ook voor de nodige druk gezorgd. Ergens bekruipt je het gevoel dat het misschien niet even goed zal kunnen zijn. Als je er bij stilstaat, is het zelfs een beetje vreemd. Enerzijds word je door dat ‘succes’ veel meer bevestigd in je werk, anderzijds maakt het je terzelfdertijd soms heel onzeker omdat je weet dat wat komt even goed of zelfs beter zal moeten zijn. Bovendien ben ik ook iemand die het risico niet wil schuwen. Je mag niet op safe spelen, vind ik.”
Wordt je nieuwe project een langspeelfilm?
“Daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik voel er me ergens nog niet klaar voor. Misschien dat ik eerst nog een kortfilm maak. Ik ben wel aan het schrijven.”
0 Comment